برای زن جایز نیست بدون اجازه از مال شوهرش بردارد، زیرا الله À بر بندگان حرام کرده که از مال یکدیگر بردارند و این مسئله را رسول الله ﷺ در حجة الوداع بیان نموده

قسم یاد کردن به امانت مانند دیگر قسم‌‌ها به غیر از الله À نوعی شرک است اما شرک اکبر که عمل را تباه می‌‌سازد، نیست. ....

شرک اصغر است مگر اینکه کسی که قسم یاد می‌‌کند اعتقاد داشته باشد که آنچه به آن قسم یاد می‌‌کند، مانند الله À در تعظیم، عبادت و ... است؛ در این صورت شرک اکبر است...

شبیه آن که معنای وصیت در آن نیست، به معنای قسم یاد کردن به امانت بوده و قسم یاد کردن به غیر الله À نوعی شرک است....

قسم یاد نمودن بر آن در حالی که می‌‌داند دروغ است؛ من در این مسئله توقف می‌‌کنم. مگر اینکه قصدش توریه باشد، در این صورت قسمش بر آنچه می‌‌خواهد جایز است....

هرگاه انسان بر قسم یاد نمودن بر چیزی مجبور باشد و کسی که او را وادار نموده بر اجرای تهدیدش قادر باشد، برای او جایز است بر آن چیز قسم یاد کند ولی بهتر از آن این است که در قسمش تأویل کند....

باید کفاره دهد که کفاره عبارت است از غذا دادن یا لباس دادن به ده مسکین یا برده آزاد کند، اگر نیافت سه روز پی در پی روزه بگیرد.....

این قسم‌‌هایی که از جانب مادر برای تهدید فرزندانش در مقابل مخالفت آنها صادر می‌‌شود، از جمله قسم‌‌های بیهوده است که کفاره ندارد...

برای انسان شایسته نیست بر ترک گناهی از گناهان یا انجام واجبی از واجبات سوگند یاد کند، زیرا این از جمله چیزهایی است که الله À از آن نهی نموده است.....

هرگاه انسان بر چیزی قسم یاد نمود با این تصور که درست است سپس خلاف آن برایش آشکار گشت، چیزی بر او نیست، چون در قسمش راست گفته است از این جهت که هنگام قسمش تصور دیگری نداشته است....

فقط کفاره‌‌ی قسم بر او لازم است که عبارت از سه چیز است: غذا دادن یا لباس پوشاندن ده مسکین یا آزاد کردن برده و در صورتی که نیافت گزینه‌‌ی چهارمی وجود دارد که روزه گرفتن سه روز پی در پی است....

بر او واجب بوده کفاره‌‌ی قسم دهد، زیرا با این قسم، قسم گیر شده است...