ذلت، اثر و نتیجه‌ی معصیت‌ها و نوعی عقوبت است، نه خود معصیت، معصیت‌ها از افعال بنده‌اند، اما ذلت، قضای الهی و مقدر شده از سوی الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است، به سبب آن معصیت‌ها، لذا اگر از معصیت‌ها توبه کنند، عزت به آن‌ها بازمی‌گردد...

سیدالاستغفار، و بهترینِ دعاهای استغفار است اما شایسته است که انسان ذکر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ و استغفار از او را زیاد کند، چرا که این شیوه‌ی بندگان شایسته و بندگان رحمان است...

فرار از میدان جنگ از گناهان کبیره است، الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ می‌فرماید...

از فوائد استغفار این است که اگر انسان با صدق و اخلاص و با حسن‌ظن به الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ استغفار کند، الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ گناهانش را می‌آمرزد...

اگر انسان با نیت خالص، و صدق در طلب آمرزش، و با تحقق شروط توبه، بگوید: «أستغفر الله»، الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ توبه‌اش را می‌پذیرد...

حقوقی که بر گردن انسان نسبت به دیگران است، دو نوع‌اند:...

اگر کسی از غیبت توبه‌ای نصوح کرده باشد، از کمال توبه‌اش این است که از کسی که از او غیبت کرده طلب حلالیت کند؛ اگر بداند که آن شخص فهمیده که از او غیبت شده است اما اگر آن شخص خبر نداشته، کافی است برایش استغفار کند و در همان مجلسی که از او غیبت شده، از خوبی‌های او بگوید؛ زیرا حسنات، سیئات را از بین می‌برند....

دیدگاه صحیح این است که اگر کسی از دیگری غیبت کرده و آن شخص متوجه این موضوع شده باشد، باید شخصاً از او طلب حلالیت کند اما اگر آن فرد اصلاً از غیبت اطلاعی نداشته، کافی است برایش استغفار کند و در همان مجالسی که از او غیبت کرده، از او به نیکی یاد کند...

واجب است که انسان وقتی از ظلمی که به برادر خود کرده است توبه می‌کند، باید در این دنیا حق آن را ادا کند، پیش از اینکه در روز قیامت از اعمال صالحه‌اش گرفته شود...

حقوق مردم یا مالی‌اند یا بدنی، لذا اگر به بدن شخص مربوط باشد، راه رهایی از آن این است که انسان مانع صاحب حق برای گرفتن حق خود نشود، پس اگر قصاص به‌خاطر جراحت یا عضوی از اعضای بدن بر او واجب شد، راه رهایی این است که به صاحب حق اجازه‌ی قصاص داده شود.....

واجب است ابتدا آن شخص را جست‌وجو کنی و اگر از یافتنش ناامید شدی، آنگاه می‌توانی آن پانصد ریال را به فقرا، چه در اینجا و چه در سودان، صدقه بدهی....

اما ادا کردن، اگر حق مالی باشد، باید آن را به صاحبش بازگرداند؛ اگر او را می‌شناسد، بدهد؛ اگر فراموش کرده، به یاد آورد؛ و اگر محل او را نمی‌داند، جست‌وجو کند و اگر یافتن او ممکن نشد، به‌ نیابت از او صدقه بدهد....