اهل توحید کسانی هستند که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ را به یکتایی عبادت می‌کنند؛ یعنی خالصانه برای الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ عبادت نموده و در آن از رسول الله ﷺ پیروی می‌کنند.

اهل علم رَحِمَهُمُ‌الله بر اساس استقراء ذکر نموده‌اند که اقسام توحید سه‌گانه است: اول: توحید ربوبیت دوم: توحید الوهیت سوم: توحید اسماء و صفات این سه نوع در یک آیه از قرآن جمع شده اند

ایمان و توحید دو چیز متغایر و متفق هستند؛ توحید همان یگانه قرار دادن الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ در تمام مواردی است که مستحق آن است فقط برای او است؛ از جمله: ربوبیت، الوهیت و اسماء و صفات.

توحید با خالص قرار دادن شهادتِ (لا إله إلا الله) تحقّق می‌یابد که بدین معنا است: هیچ معبود به حقی غیر از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ وجود ندارد.

مسلمان توحید را با اخلاص برای الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ و قرار دادن عبادتش برای او محقق می‌سازد به ‌طوری که عبادتش را از هر گونه ریا و تظاهری خالی کرده و فقط الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ را با خالص‌گرداندن دین برایش عبادت می‌کند.

جماعت در اسلام همان جمع ‌شدن بر شریعت الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است که رسول‌الله ﷺ بدان امر نموده است، و این همان جماعتی است که بر انسان واجب است به آن بپیوندد.

سلف به‌معنای گذشتگان است؛ هر گذشته‌ای به نسبت دیگری‌ سلف است اما اگر لفظ سلف به‌طور مطلق گفته شود منظور سه ‌قرنِ برتری‌یافته (صحابه، تابعین و اتباعِ‌ تابعین) است.

(میانه‌روی) در دین یا (وسطیّت) این است که انسان بین غلوّ و جفا قرار گیرد که این مسأله شامل امور علمی- ‌اعتقادی و امور عملی- ‌تعبّدی می‌شود. ضابطه‌ی (میانه‌روی) : هرآنچه شریعت آورده میانه است و هرآنچه مخالف شریعت باشد میانه نیست، بلکه مایل و منحرف - به‌سوی افراط یا تفریط - است.

تعمق در پرسیدنِ ‌سؤال از مسائل عقیده از طریقه‌ی سلف نیست بلکه بسیار از آن بر حذر می‌داشته‌اند زیرا مسائل عقیده امور غیبی است که واجب است انسان - بدون پرداختن به کیفیت و حقیقت آن - بدان تسلیم شود.