غیبت، یاد کردن برادرت از آنچه برای او ناخوشایند است می‌باشد یعنی یاد کردن صفات جسدی یا اخلاقی یا عملی که از آن بدش می‌آید؛ اما سخن‌چینی، سعی در تفرقه انداختن بین مردم است...

غیبت یعنی یاد کردن از برادرت در غیاب او با آنچه خوشش نمی‌آید، این غیبت است زیرا الغيبة (غيبت) الغيب، بر وزن فِعْلة می‌باشد....

فرق بین بهتان و غیبت این است که مردی که غیبت او را کردی به آنچه از او یاد کردی متصف باشد اما بهتان به آنچه از او ذکر کردی متصف نیست بلکه به او بهتان زدی و بر او دروغ بسته‌ای؛ لذا در این صورت جمع بین بهتان و غیبت می‌باشد....

اگر که از آن خبری ندارد پس اولی‌تر این است که او را باخبر نسازد چون چه بسا اگر او را از آن باخبر سازد، لج کند و او را نبخشد و بین آن‌ها دشمنی به وجود آید و سبب برانگیختن کینه و دشمنی بین آ‌ن‌ها گردد...

کم شرعی غیبت حرام بودن آن است بلکه از گناهان کبیره می‌باشد...

قبل از هر چیز آن زنان را نصیحت می‌کنم که غیبت کردن را ترک کنند زیرا غیبت از گناهان کبیره است و الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ آن را به قبیح‌ترین مثال تشبیه کرده است ...

غیبت، یاد کردن برادرت با آنچه از آن خوشش نمی‌آید می‌باشد مثل این‌که در غیاب او بگویی: او فاسق است، در دین سهل‌انگار است یا در او فلان عیب‌های متعلق به بدن می‌باشد است یا فلان عیب‌هایی که متعلق به اخلاق می‌باشد، وجود دارد....

بله جایز است که در مورد کارهایی که می‌کنند برای تحذیر دادن از آن و هم‌نشینی با آن‌ها صحبت کنی...

ستودن شخصی به آنچه متصف می‌باشد در حال غیاب او، خوب و نیک است اما عیب جویی کردن از او با آنچه که به آن متصف است، حرام می‌باشد چون از غیبت می‌باشد و غیبت از گناهان کبیره است...

کسی که اصلا نماز نمی‌خواند (یعنی نه در مسجد و نه در خانه نماز نمی‌خواند) کافر است و از دین اسلام خارج شده و کافر غیبت ندارد...

اصل در غیبت، حرام بودن آن است لذا غیبت کردن جایز نیست مگر این‌که مصلحتی وجود داشته باشد؛ بنابراین اگر غیبت کسی که آشکارا معصیت می‌کند، برای او یا دیگری مفید باشد، اشکالی ندارد...

غیبتی که از شخصی مجهول صحبت شود مثل اینکه بگوید: برخی مردم فلان چیز می‌گویند یا فلان کار می‌کنند، اشکالی ندارد به شرط این که شونده نفهمد مراد فلانی است....