بر همسر واجب است که بر اذیت شوهرش صبر کند و بر شوهر واجب است که در حق او ظلم و تعدی نکند و حق همسرش را به جا آورد و آن‌گونه با زن خود معاشرت کند که او دوست دارد زنش با او معاشرت نماید...

اگر مرد برای اصلاح همسرش تلاش نموده مخصوصا آنچه متعلق به نماز می‌باشد اما موفق نشده است و انواع روش‌ها را به کار برده باز هم نتوانسته است پس اللهÀ برای او راه بیرون رفتی از این را که طلاق است را برایش قرار داده است و اگر به این خاطر او را طلاق دهد، اللهÀ بهتر از آن را نصیبش می‌کند...

هم‌ نشینی و صبر کردن بر اذیت‌هایی این شوهر (به خاطر صبر نمودن بر آن)خیر است و دارای اجر می‌باشد ....

محبت و بغض چیزی است که اللهÀ در قرب بنده می‌اندازد و شاید انسان نتواند در این امر تصرفی در نفس خود داشته باشد ...

صیحت من به شما این است که صبر نمایی و از اللهÀ امید اجر داشته باشی و ایمان داشته باشی که عاقبت برای باتقوایان است....

بالا بردن صدایش بر شوهر خود از بی ادبی است زیرا که شوهر قیوم و مسؤل او می‌باشد لذا شایسته است که به او احترام بگذارد و او را با ادب صدا زند زیرا این‌گونه برای محبت و مودت بین شما بهتر است و الفت بین شما باقی می‌ماند...

رای او واجب است که با همسر خود معاشرتی شایسته داشته باشد و هنگام انجام واجبی که بر گردن زن در قبال شوهرش است، از آن کراهت نداشته باشد و آن را به تعویق نیاندازد ولی اگر شوهرش واجب خود را انجام نمی‌دهد پس اولین کار اصلاح بین آن دو می‌باشد...

شکی در آن نیست که کارهای او در قبال خانواده‌اش صحیح نیست و بر او واجب است که معاشرتی شایسته با اهلش داشته باشد ....

وصیت من به برادر این است که تقوای اللهÀ در خانواده و همسر و فرزندانش رعایت کند چون که مسئول آن‌ها می‌باشد....

نظر من این است که او (زن) در خانه‌ی شوهرش بماند و صبر نماید و احتساب اجر کند تا این که فرزندان جدا نگردند و خانواده پراکنده نشود و هر چیزی نهایت و غایت دارد و همانطور که گفته شده است هیچ چیزی ثابت نیست.....

او را به صبر امر می‌کنم و این که با آن احتساب اجر کند و شوهر خود را با آنچه می‌ترسد موعظه کند و قلب او نرم می‌شود...

شایسته است که او را نصیحت کند و اللهÀ را به یاد او بیاندازد و برای او واضح کند که خطر ظلم و جور بزرگ است ...