نجاست دو نوع است:...

هر چیزی که نجاست و اثرش را برطرف سازد، پاک کننده محسوب می‌شود و فرقی نمی‌کند که آن چیز، آب، بنزین یا هر پاک‌کننده‌ی دیگری باشد....

شستن لباس با آب و صابون، موجب پاکی و طهارت لباس می‌شود به شرطی که ذات و عين نجاست از بین برود....

بله، پاک می‌شود زیرا آب موجود در آن، لباس را پاک می‌کند....

بدین صورت است که شخص، جرم نجاست را از بین ببرد و از آن جدا کند اگر جرم داشته باشد؛ لذا اگر جامد باشد آن را بر می‌دارد و اگر مانند ادرار، مایع باشد، با اسکاج و غیره آن را خشک می‌کند تا آن را خارج کند ...

اگر ادرار بر زمینی ریخت و خشک شد اما اثر و رنگ ادرار بر زمین ماند، آن زمین، پاک نیست اما اگر مدتی گذشت و آن اثر از بین رفت، پاک خواهد بود زیرا نجاست، چیزی است که باید زدوده و پاک شود لذا هرگاه این نجاست به وسیله‌ی هر چیزی از بین برود، زمین پاکیزه می‌شود....

حرام نیست که فرد سجاده‌اش را بر مکان نجس که خشک است پهن نماید و نمازش را ادا کند مگر این‌ که آن نجاست، بوی بدی داشته باشد که باعث اذیت نمازگزار شود ...

مشکل اصلی همان وسواس است که شيطان در قلب فرزند آدم ایجاد می‌کند ...

نکته‌ی مهم این جا است که هرگاه یقین داشتیم که دست کودک، نجس است و دستگیره را نیز آلوده کرده است، باید برای بر طرف کردن این نجاست اقدام شود اما در غیر این صورت، اصل بر طهارت و پاکی است....

نجاست ادرار نوزاد پسر که هنوز با شیر، تغذیه می‌کند، خفیف است و برای طهارت و پاک کردن آن، فقط کافی است مقداری آب بر محل ادرار ریخته شود و نیازی به بر هم کشیدن لباس و فشردن آن نیست....

راه رفتن کودکان روی زمین و فرش‌ها، لزوما موجب نجس شدن آن نمی‌شود زیرا تردید نمی‌تواند یقین را از بین ببرد...

تأثیری بر طهارت و پاکی ندارد زیرا اصل بر طهارت و پاکی آن محل است....