(۵۲۸۰) سوال: چه مدتی برای مرد جایز است از همسر خود دور بماند مثلا او در غربت باشد؟ و آیا کار همانطور که برخی از مردم می‌گویند عبادت است؟

جواب:

دور ماندن از زن خود نباید از شش ماه تجاوز کند مگر این که زن بدان اجازه دهد و او در محلی امن باشد در این صورت به اندازه‌ی که به شوهر خود اجازه دهد اشکالی ندارد که بماند زیرا که این حق زن می‌باشد پس اگر به اسقاط آن راضی گردید با راضیت خود حقش ساقط شده است و در این صورت برای شوهرش اشکالی وجود ندارد اما در مورد کار صحیح نیست که بگوییم: کار عبادت است مگر کاری که برای عبادت الله باشد که در آن شکی نیست اما کار کردن به خاطر دنیا عبادت نیست مگر این که به امری که مطلوب شرع است منحر شود مثل این که خود و خانواده‌اش را از درخواست کردن از مردم بی‌نیاز سازد و با آنچه اللهÀ او را بی‌نیاز سازد، بی‌نیاز گردد.

برای در حدیث از رسول اللهﷺ آمده است که می‌فرماید: «السَّاعِي عَلَى الْأَرْمَلَةِ وَالْمِسْكِينِ كَالْمُجَاهِدِ فِي سَبِيلِ اللَّهِ، أَوِ الْقَائِمِ اللَّيْلَ الصَّائِمِ النَّهَارَ»[۱]: (كسى كه براى بيوه زن ها و بينوايان كوشش مى كند، مانند مجاهدی در راه اللهÀ است یا مانند کسی است که شب را نماز می‌خواند و روز را روزه می‌گیرد): عمل دنیوی براساس نیت کسی است که بدان عمل می‌کند اگر که نیت خیر داشته باشد پس خیر است و اگر اراده‌ و نیتی غیر از آن داشته باشد پس بر اساس هرآنچه نیت کرده است، می‌باشد زیرا رسول اللهﷺ می‌‌فرماید: «إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى»[۲]: (همه‌ی اعمال بستگى به نيت آنها دارد، و براى هر فردى آنچه كه نيت كرده حاصل مى گردد).

[۱] رواه البخاری (۵۳۵۳) و مسلم (۲۹۸۲).

[۲] رواه البخاری (۱).