اکثر علما می‌گویند که نمازگزار در حالت قیام، رکوع و سجده به موضع سجده نگاه می‌کند و اما در حالت تشهد و نشستن بین دو سجده به موضع اشاره‌اش یعنی با انگشتش که اشاره می‌کند...

در حالت قیام به جلو نگاه می‌شود و اگر در حالت رکوع است به بین دو قدمش نگاه می‌کند و اگر نشسته است که به دست راستش نگاه می‌کند..

اگر انسان با دعای قرآن دعا کند حرجی بر او نیست

دعا کردن در رکوع با آنچه از رسول الله ﷺ وارد شده است مشکلی ندارد و رسول الله ﷺ در رکوع و سجودش بسیار این دعا را می‌گفتند: {سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي}

چون رسول الله ﷺ فرموده است: آگاه باشید و بدانید که من از خواندن قرآن در حالت رکوع و سجود نهی شده‌ام....

کسی که فراموشی کند چیزی بر او نیست زیرا تمام محظورات در عبادت اگر انسان آن را از روی فراموشی یا جهل یا اجبار انجام دهد چیزی بر او نیست.....

از نظر کفایت یک بار نیز کفایت می‌کند که بگوید: در رکوع: سبحان ربی العظیم و در سجده: سبحان ربی الأعلی...

از دعاهای وارده در رکوع و سجود این است که بگوید: {سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي}[2] (پروردگارا تو پاک و منزهی و تو را ستایش می‌کنم، بارالهی مرا ببخشای)...

صفت نماز رسول الله ﷺ اینگونه بود که رکوع و قیام بعد از رکوع و سجود و نشستن بین دو سجده طول آنها به هم نزدیک بود همانطور که از ایشان صحیح است....

در رکوع پس زیاد تعظیم الله را می‌کند و سبحان ربی العظیم و مانند آن را که دلالت بر تعظیم الله می‌دهند زیاد تکرار می‌کند....

مشروع برای انسان این که اذکار رکوع و سجود و قیام  و نشستن را سری بخواند مگر قرائت که مشروع است در نماهای عید، جمعه، استسقاء، مغرب، عشاء و فجر جهری خوانده شود...

هنگامی که انسان از رکوع بالا می‌آید اگر امام است یا به صورت تنهایی نماز می‌خواند می‌گوید: سمع الله لمن حمده سپس ربنا و لک الحمد. و اگر مأموم است می‌گوید: ربنا و لک الحمد و نمی‌گوید: سمع الله لمن حمده ....