بدین صورت است که فرد را به خاطر عبادت‌کار بودن و نیکوکار بودنش دوست داشته باشید، نه به خاطر مال، پیوند خویشاوندی، اخلاق خوب، ظاهر و چهره و... ؛ بلکه فقط او را به خاطر دین‌داری و تقوای وی دوست داشته باشید. این محبت به خاطر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است.

محبت به خاطر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ چنین است که شخصی که دین‌دار، اهل علم، اهل عبادت، خوش اخلاق و خوش رفتار است را بدین خاطر که مطیع الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است و به او ایمان دارد را دوست بداری. بغض و دشمنی به خاطر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ نیز چنین است که شخص گناه‌کار که در دین الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ سهل‌انگاری و سستی می‌کند و بدان اهمیت نمی‌دهد را دوست نداشته باشی و بغض وی را داشته باشی.

محبت و دوست داشتن به خاطر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ چنین است که فردی را فقط به خاطر الله دوست داشته باشی. بغض و کینه به خاطر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ نیز چنین است که کسی را دوست نداشته باشیم چون از فرمان الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ سرکشی می‌کند.

صله‌ی رحم از ولايت و دوستی جدا و مستقل است لذا بر هر انسانی واجب است صله‌ی رحم را به جای آورد و پیوند خویشاوندی‌اش را برقرار نماید، هر چند که کافر باشند. البته اگر کافر باشند، نباید با آنان در کفرشان، دوستی، همراهی و هم‌کاری کند.

اگر نماز نمی‌خوانند، بر وی واجب است همواره آنان را نصیحت کند. اگر بر نماز نخواندن اصرار کنند، کافر، مرتد و مستحق جاودانگی در آتش جهنم هستند.

شایسته‌تر و بهتر این است که مسلمان از مجالس بد دوری کند؛ از جمله مجالس مشرکان، یهود و نصاری. باید تا حد امکان از آنان دوری کند اما در نیاز یا ضرورت، معذور است؛ مانند بسیاری از شرکت‌ها که کارکنان مسلمان و کافر در آن مشغول به کار هستند و مسلمان چاره‌ای برای دور شدن از جمع آنان ندارد.

اگر در تشییع جنازه‌‌ی شخص کافر، چیزهای حرامی مانند ناقوس، روشن کردن آتش، صلیب و... باشد، حضور در این تشییع جنازه‌ حرام است اما اگر کار حرامی صورت نگیرد مصلحت، سنجیده شده و بدان عمل می‌شود. والله أعلم.

بی‌تردید کسی ‌که به سرزمین کفر سفر کند، دینش را در معرض خطر، قرار داده است زیرا سرزمین کفر است و انسان در هر محیطی زندگی کند بر وی تأثیر می‌گذارد؛ مگر کسی ‌که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ او را حفظ کند.

تردیدی نیست که انسان هر اندازه در تقوا و پایبندی قوی باشد، سفر به سرزمین کافران برای وی خطرناک است؛ لذا حرام یا مکره مگر این ‌که بنا بر نیاز باشد که البته تفریح و گردش، ضرورت به شمار نمی‌رود.

وضو گرفتن با آبی که فرد غیر مسلمان ذخیره کرده باشد، پوشیدن لباسی که غیر مسلمان شسته باشد و خوردن غذایی که غیر مسلمان درست کرده باشد، جایز است.

شایسته است مسلمان از معاشرت و نشست و برخاست با غیر مسلمانان دوری کند؛ زیرا معاشرت با آنان، غیرت دینی در قلب مسلمان را از بین می‌برد و چه بسا گاهی به ابراز علاقه و محبت به آنان منجر شود.

این برادر را نصیحت کرده و به او می‌گوییم: شایسته است دنبال کاری باشی که هیچ یک از دشمنان الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ و پیامبرش که دینی غیر از دین اسلام دارند در آن نباشند که اگر مقدور باشد، واجب و شایسته همین است؛ اما اگر مقدور نبود، اشکالی ندارد.