واضح است که مؤمن و کافر در مورد عذاب و نعمت قبر، یکسان نیستند؛ مؤمن در قبرش از نعمت برخوردار است، قبرش فراخ و نورانی می‌شود و دری به سوی بهشت برایش می‌گشایند اما کافر در قبرش عذاب می‌بیند...

آن چه از رسول الله ﷺ وارد شده چنین است که پس از دفن مرده، می‌ایستاد و می‌فرمود: «استَغفِرُوا لأخِيكُم وَاسأَلُوا لَهُ التَثبِيتَ» : «برای برادرتان درخواست مغفرت کنید و برایش ثابت ‌قدم بودن را بخواهید»...

جایز نیست که در امور غیبی، به چیزی اعتماد کنیم که از الله و پیامبرش ﷺ ثابت نیست زیرا کسی غیر از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ یا کسی که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ وی را برگزیده -مانند پیامبران- از امور غیبی اطلاع ندارد....

برای نجات از فتنه‌ی قبر، انسان باید مسلمان بمیرد زیرا در این صورت الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ وی را نجات می‌دهد....

هرگاه قیامت برپا شود، همه‌ی مردم اعم از مسلمان و کافر، این روز بزرگ را می‌بینند و شدت اندوه، سختی‌ها و غم آن روز به آنان می‌رسد؛ اما الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ آن را بر مسلمان آسان می‌گرداند....

مردم در حالی از قبرهایشان بر می‌خیزند که پا برهنه، عریان، ختنه نشده و تهی ‌دست هستند.....

شکی نیست که از سختی آن روز برای مؤمن کاسته می‌شود تا این که بسیار آسان می‌گردد؛ آسانی آن روز به اندازه‌ی ایمان بنده خواهد بود زیرا پاداش از جنس عمل است.....

وظیفه‌ی انسان در قبال امور غیبی، تسلیم و فراگرفتن این امور بر معنای ظاهری آن است بدون این که زیاده ‌روی نماید یا تلاش کند بین آن امور و امور دنیوی، مقایسه نماید زیرا امور آخرت مانند امور دنیا نیست هر چند که در اصل معنا شبیه است و با آن مشارکت دارد؛ اما بین دنیا و آخرت، تفاوت بزرگی وجود دارد.....

نوزادی که عقب ‌مانده‌ی ذهنی متولد می‌شود همان حکم دیوانه را دارد که مکلّف نیست لذا در روز قیامت محاسبه نمی‌شود؛ اما اگر والدینش یا یکی از آن‌ها مسلمان باشند، حکمش همان حکم پدر یا مادر مسلمان است...

عاقبت فرزندان مؤمنان، بهشت است زیرا تابع پدران خود هستند....

کودکان مشرکان و کفار؛ اگر پدر و مادر، هر دو کافر باشند، فرزندشان در دنیا حکم کافر را دارد که غسل و کفن کرده نمی‌شود، بر او نماز ‌خوانده نمی‌شود و در قبرستان مسلمانان دفن نمی‌شود....

هرگاه انسان توبه‌ی نصوح نماید، الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ نیز هر اندازه گناه، بزرگ باشد توبه‌اش را می‌پذیرد ....