(۳۵۲۱) حکم گریه، شیون و خاک مالیدن بر خود در عزاداری

(۳۵۲۱) سوال: پیش ما در مصر وقتی زنی یا مردی فوت می‌کند زنان گریه می‌کنند و با خاک و گل و لای بر خود می‌زنند و می‌گویند جدایی خیلی سخت است. آیا این درست است یا اشتباه؟ لطفا رهنمایی کنید.

جواب:

این اشتباه خیلی بزرگی است بلکه برای شخص واجب است که به پرودگار بودن الله B راضی باشد و به قضا و قدر الله B نیز راضی باشد و کاری که دلالت بر ناراحتی و عصبانی بودن آن می‌دهد را انجام ندهد و زدن خاک و گل و لای بر خود به سبب این مصیبت و این که بگوید جدایی سخت است همه‌ی این امور متضمن اعتراض او بر تقدیر الله است و عدم رضایتش به الله B می‌باشد و شبیه چاک دادن گریبان و سیلی زدن بر صورت می‌باشد که رسول الله ﷺ در مورد فاعل آن می‌فرماید: «لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَطَمَ الْخُدُودَ، وَشَقَّ الْجُيُوبَ، وَدَعَا بِدَعْوَى الْجَاهِلِيَّةِ»[۱] یعنی: (از ما نیست کسی که بر صورت خود سیلی بزند و گریبان چاک کند و مرده را به نامهایی بخواند که در دوران جاهلیت می‌خواندند). و انسان عاقل می‌داند که این عصبانیت او هیچ فایده‌ای ندارد مگر این که ضرری بر دینش داشته باشد بدون این که نفعی برای او در دنیا داشته باشد زیرا که مصیبت را از بین نمی‌برد بلکه آن را بیشتر می‌کند برای همین بعضی از سلف É گفته‌اند: “یا مثل بزرگان صبر کن یا مثل حیوانات به فراموشی سپار” و انسان به ناچار با گذر زمان این مصیبت را فراموش می‌کند و تا فراموشی آن مثل بزرگان صبوری کند که باعث کسب پاداش گردد برای او بهتر است از این که نالان و عصبانی باشد و در نهایت مثل حیوانات فراموش کند.

[۱] [رواه البخاری (۱۲۹۴) و مسلم (۱۰۳)]

تعداد بازدید: 1

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: يحدث في مصر عندما يموت رجل أها. أو امرأة أن تقوم النساء بالبكاء، وتقوم بعضهن بوضع التراب والطين على أنفسهن وتقول: الفراق صعب هل هذا الفعل صواب أم خطأ، نرجو الإفادة؟

فأجاب – رحمه الله تعالى -: هذا غلط كبير؛ لأن الواجب على المرء أن يرضى بالله ربا، ويرضى بقضائه وقدره، فلا يَسْخَطُ ولا يفعل ما يدل على التسخط، فوضع التراب أو الطين على أنفسهن بسبب هذه المصيبة، وقولهن: الفراق صعب، كل هذه من الأمور التي تتضمن الاعتراض على القدر، وعدم الرضا بالله سبحانه وتعالى-، وقد يكون شبيها بشق الجيوب ولطم الخدود الذي تبرأ النبي الله من فاعله، فقال: «لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَطَمَ الْخُدُودَ، وَشَقَّ الْجُيُوبَ، وَدَعَا بِدَعْوَى الجَاهِلِيَّةِ». والعاقل البصير يعرف أن هذا التسخط لا فائدة منه، مع كونه ضررًا في الدين لا فائدة منه في الدنيا، لأنه لن يرد المصيبة بل سيزيد المصيبة؛ ولهذا قال بعض السلف: إما أن تصبر صبر الكرام، وإما أن تَسْلُوَ سُلُو البهائم، فالإنسان لا بد أن ينسى هذه المصيبة مع مر الزمان، فإذا كان لا بد من نسيانها فكونه يصبر صبر الكرام الذي يُتَابُ عليه خير من كونه يتجزع ويتسخط، ثم في النهاية يسلو كما تسلو البهيمة.