(۶۰۸۷) سوال: هنگامی که در کشورم بودم به همسر خود گفتم: اگر به فلان جا رفتی، تو بر من حرامی و لفظ طلاق را نگفتم. بعد از اینکه مسافرت نموده به من خبر رسید که به آن جا رفته است، الان چه کاری بر من واجب است؟

جواب:

قبل از جواب به سؤال دوست دارم تو و کسانی که می‌‌شنوند را نصیحت کنم که شایسته نیست انسان هرگاه می‌‌خواهد خانواده‌‌اش را از چیزی منع کند لفظ تحریم یا لفظ طلاق یا لفظ ظهار یا شبیه آن را به زبان بیاورد. یعنی شخصیتی قوی داشته باشد که نیاز به چنین چیزهایی نباشد و الله À به پیامبرش ﷺ می‌‌فرماید: {يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَكَ ۖ تَبْتَغِي مَرْضَاتَ أَزْوَاجِكَ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ}[التحریم: ۱-۲]: (ای پیامبر! چرا چیزی را که الله بر تو حلال کرده است به خاطر خشنودی همسرانت (بر خود) حرام می‌کنی؟! و الله آمرزنده‌‌ی مهربان است) لذا زبان خود را از چنین چیزهایی منع کن و شخصیتت را قوی کن تا اینکه سخنانت بدون اینکه با چنین چیزهایی آن‌‌ها را تأکید کنی بر همسرت تأثیر گذار باشد.

آنچه از تو به نسبت همسرت رخ داده اگر همسرت بر آنچه می‌‌خواهی باقی مانده، چیزی بر تو نیست و اگر با تو مخالفت نموده بر تو به خاطر تحریم، کفاره لازم است. کفاره‌‌ی قسم عبارت است از آزاد کردن برده یا غذا دادن یا لباس پوشاندن به ده مسکین و اگر نیافت سه روز پی در پی روزه بگیرد. غذا دادن به ده مسکین در کفاره‌‌ی قسم به دو صورت است: یا اینکه نهار یا شام درست نموده و مساکین را برای نهار یا شام دعوت کند یا اینکه بدون پختن، ده مُد برنج دهد و خوب است که همراه آن گوشت یا مانند آن قرار دهد تا اینکه غذای کامل شود. منظور از مُد، مُد نبوی است و صاع نبوی، دو کیلو و چهل گرم از گندم خوب است. آنچه برابر با این اندازه از گندم خوب باشد، صاع نبوی است.

شیخ بزرگوار! یک صاع نبوی برای یک مسکین است؟

جواب: یک صاع نبوی به چهار مسکین داده می‌‌شود.