(۶۱۰۷) سوال: نیت نموده که دو ماه برای الله À پی در پی روزه بگیرم به خاطر کفارهی آنچه در زندگی خود مرتکب شدم. هنگامی که دوستان من متوجه شدند از من پرسیدند: آیا مرتکب عملی شدی که کفارهی آن بر تو روزه گرفتن دو ماه پی در پی را واجب نموده است. گفتم: خیر. گفتند: اگر روزه را کامل نکنی چیزی بر تو نیست بلکه برای تو این کار جایز نیست. بنابراین حرف آنها را قبول نموده و روزه را قطع کردم؛ آیا حرف آنها درست است؟ انجام چه کاری بر من واجب است؟
جواب:
حرف آنها درست است و انسان نمیتواند عبادتی را انجام دهد مگر آنچه اجازهی الله À بر آن باشد و الله À به بندگانش امر نکرده دو ماه پی در پی از روی احتیاط به خاطر گناهان خود روزه بگیرند. اما به انسان امر شده زیاد توبه و استغفار نماید. رسول الله ﷺ بر این کار تشویق نموده و میفرماید: «یأیها الناس، توبوا إلی ربکم، فإني أتوب إلى الله في اليوم مائة مرة»[۱]: (ای مردم! به سوی پروردگار خود توبه کنید، همانا من در روز به سوی او صدبار توبه میکنم) این رسول الله ﷺ است. اینکه روزه را هنگامی که به تو خبر دادند قطع نمودی درست است و این از کمال ایمان است که انسان بر روی حق هنگامی که برای وی آشکار گشت بایستد. کسی که آنچه از علم را شنید و به آن عمل کرد کار خوبی کرده است. آنچه تو و سایر برادران را به آن نصیحت نموده این است که الله À را با چیزی عبادت نکنند مگر اینکه بدانند آن چیز از شریعت الله À است تا اینکه الله À را با بینش عبادت کنند. تشریع از آن ما نیست بلکه از آن الله À و رسولش ﷺ است. به همین دلیل الله À عیب گرفته و انکار نموده بر کسی که شریکانی برای خود همراه او گرفتهاند که برای بندگان تشریع میکنند. الله À میفرماید: {أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَن بِهِ اللَّهُ}[الشوری: ۲۱]: (آیا (مشرکان) معبودانی دارند که بدون اجازهی الله آیینی برای آنها مقرر داشتهاند؟ !).
شیخ بزرگوار! اما گفتهاش: نیت کرده که روزه بگیرم؛ آیا در حکم نذر نیست؟
جواب: خیر، نذر نیست، زیرا فقط خبر از آنچه نیت نموده است سپس اگر نذر باشد در حالی که مشروع نباشد، وفای به آن درست نیست.
شیخ بزرگوار! چیزی در مقابل آن لازم نیست؟
جواب: اگر درست باشد که نذر است کفارهی قسم به خاطر عدم وفای به آن لازم است همانطور که در بقیهی نذرها لازم است. تمام نذرهایی که وفای به آن لازم نیست مانند نذر مباح، نذر لجاج و غضب (نذری که در آن شخص خود را از انجام چیزی منع میکند) و مانند آن، در صورتی که انجام ندهد در آن کفارهی قسم وجود دارد.
[۱] مسلم: کتاب الذکر والدعاء والتوبة والاستغفار، باب استحباب الاستغفار والاستکثار منه، شمارهی (۲۷۰۲).