(۶۸۳۷) اگر انسان به دلیل فشارهای روانی گریه کند، آیا این گریه با صبر منافات دارد؟

(۶۸۳۷) سوال: اگر انسان به دلیل فشارهای روانی گریه کند، آیا این گریه با صبر منافات دارد و اعتراض به قضا و قدر الهی است؟

جواب:

این گریه اعتراض به قضا و قدر الهی و نارضایتی از آن محسوب نمی‌شود زیرا این یک امر طبیعی است و به اختیار انسان نیست و به همین دلیل می‌بینید که مردی ممکن است آیه‌ای از قرآن را در زمانی بخواند و از خشیت الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ گریه کند اما همان آیه را در زمانی دیگر بخواند و هیچ احساسی نداشته باشد و این به اختیار انسان نیست.

همچنین انسانی صبور، دوراندیش و قوی برا می‌یابی که وقتی حادثه‌ای برایش پیش می‌آید، مانند یک کودک گریه کند با اینکه خودش هم این را دوست ندارد.

بنابراین اگر فردی به دلیل مصیبتی که به او رسیده است گریه کند، مورد سرزنش قرار نمی‌گیرد و این اعتراض به قضا و قدر نیست بلکه یک امر طبیعی است که انسان نمی‌تواند آن را کنترل یا از آن جلوگیری کند.

تعداد بازدید: 2

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: إذا بكى الإنسانُ نتيجة الضغوط النفسية، هل يعتبر ذلك البكاء منافيًا للصبر، واعتراضًا على القضاء والقدر؟

فأجاب – رحمه الله تعالى-: لا يُعتبر اعتراضًا على القضاء والقدر، ولا تسخطا من القضاء والقدر، لأن هذا أمر تُحمليه الطبيعة، وليس باختيار من الإنسان، ولهذا تجد الرجل يمر بالآية من كتاب الله في وقت فيبكي من خشية الله -عز وجل – ويقرأ نفس الآية في وقت آخر لا تُحرك له ساكنا، وهذا ليس باختيار الإنسان، وتجد الإنسان صبورًا حازمًا قويا، وإذا نابته نائبة من الدهر جعل يبكي كأنه صبي، مع أنه لا يحب هذا.

فإذا بكى الإنسان لضائقة أصابته، فلا لوم عليه في هذا، وليس ذلك اعتراضا على القدر، وإنما هو أمر طبيعي، لا يملك الإنسان منعه، ولا جلبه.