(۶۶۷۳) سوال: آیا انسان اگر در مورد آبرو و حیثیت مردم در نفس خود سخن بگوید، گناه دارد یا نه؟

جواب:

در آن گناهی بر او نیست زیرا رسول الله صَلَّى‌اللهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ‌وَسَلَّم فرموده‌اند: «إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ لِأُمَّتِي عَمَّا وَسْوَسَتْ أَوْ حَدَّثَتْ بِهِ أَنْفُسَهَا، مَا لَمْ تَعْمَلْ بِهِ أَوْ تَكَلَّمْ»[۱]: (الله  سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ از امت من گذشته است از وسوسه‌هايی که در دل پیش می‌آید یا آنچه در دل می‌گذرد، تا زمانی که آن را عملی نکرده يا بر زبان نياورده‌اند، گذشت کرده است) ولی اگر این منجر به گمان بد به مسلمانانی که ظاهرشان عادل بودن آن‌ها است، می‌گردد، حرام می‌باشد زیرا گمان بد به مسلمانی که ظاهر او عادل بودنش است، حرام می‌باشد همانطور که اهل علم ذکر کرده‌اند و الله  سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ فرموده است: {إِنَّ بَعۡضَ ٱلظَّنِّ إِثۡمࣱ} [سوره الحجرات: ۱۲]: (بی‌شک بعضی از گمان (ها) گناه است).

[۱] صحیح بخاری: كتاب الأيمان والنذور، باب إذا حنث ناسيا في الأيمان، شماره (٦٢٨٧)، وصحیح مسلم: كتاب الإيمان، باب تجاوز الله عن حديث النفس والخواطر بالقلب، إذا لم تستقر، شماره (١١٦).