(۶۵۶۱) حکم اعلام تمایل به قطع رفت‌وآمد با همسایه بداخلاق

(۶۵۶۱) سوال: اگر انسان به همسایه‌ای بدی که بداخلاق و کم ایمان است مبتلا باشد، آیا گناهی دارد اگر این به همسایه بفهماند که ما ترجیح می‌دهیم که دیدن ما نیایند؟

جواب:

اگر همسایه به معصیت‌ها مبتلا باشد، شایسته نیست که با او قطع رابطه کنیم بلکه بر ما حق دارد که با نصیحت کردن با او ارتباط بگیریم و با دعوت کردن او و رفتن به سویش با او الفت بگیریم تا اللهÀ او را هدایت کند و رسول اللهﷺ فرموده‌اند: «لَأَنْ يَهْدِيَ اللَّهُ بِكَ رَجُلًا وَاحِدًا؛ خَيْرٌ لَكَ مِنْ أَنْ يَكُونَ لَكَ حُمْرُ النَّعَمِ»[۱]: (که اگر اللهÀ يک نفر را به وسيله‌ی تو هدايت نمايد، برای تو از شتران سرخ مو بهتر است (شتر سرخ نزد عرب از باارزش‌ترین اموال محسوب می‌شده است. ((

لذا رها کردن این همسایه با گناه و معصیت‌هایش، خطای بزرگی است بلکه بر ما واجب می‌باشد که او را نصحیت کنیم و هنگامی که به خانه‌اش رفتیم و در مورد گناه و معصیت‌هایش با او صحبت کردیم چه بسا خجالت زده شود و اللهÀ هدایت را نصیبش نماید و او را به دست ما هدایت کند، اما اگر آن را به حال خود رها کردیم، شکی نیست که مرتکب اشتباه شدیم و کوتاهی نمودیم و هنگامی که بر ما واجب است در امور مادی به همسایه‌ی خود نیکی و احسان نماییم همچنین همسایه بر ما حق دارد که در امور دینی از نصحیت کردن، راهنمایی و زیارت کردن به آن‌ها نیکی و احسان کنیم و چه خوب است اگر به آن‌ها کتابچه‌هایی هدیه دهیم که با آسانی و در وقتی کم می‌خواندند یا نوارهایی مفیدی که ممکن است اللهÀ با آن‌ها به او نفع رساند.

[۱] صحیح بخاری: كتاب الجهاد والسير باب دعاء النبي له الناس إلى الإسلام والنبوة، شماره (۲۷۸۳)، و صحیح مسلم: كتاب فضائل الصحابة، باب من فضائل علي بن أبي طالب شماره (٢٤٠٦).

تعداد بازدید: 0

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: إذا ابتلي الإنسان بجار سوء، سيئ الخلق، ضعيف الدين، فهل هناك إثم إذا أفهم هذا الجار بأننا نُفضّل ألا يقوم بزيارتنا؟

فأجاب رحمه الله تعالى: هذا لا ينبغي إذا كان الجار مُبتلى بالمعاصي أن نقاطعه، بل حقه علينا أن نواصله بالنصيحة، وأن نتألفه بالدعوة، فندعوه إلينا، ونذهب إليه حتى يهديه الله -عز وجل- وقد قال النبي -عليه الصلاة والسلام -: «لَأَنْ يُهْدَى بِكَ رَجُلٌ وَاحِدٌ خَيْرٌ لَكَ مِنْ حُمْرِ النَّعَمِ».

فكوننا ندع هذا الجار وذنوبه ومعاصيه، هذا خطأ عظيم، بل الواجب علينا نصيحته ونحن إذا ذهبنا إليه في البيت وتكلمنا بما هو عليه من الإثم والمعصية، فربما يخجل، وربما يفتح الله عليه فتكون هدايته على أيدينا، أما إذا تركناه وشأنه، فلا شك أن هذا خطأ منا وتقصير، وإذا كان الواجب علينا أن نحسن إلى جارنا في الأمور المادية، فإن حقا علينا أن نحسن إليه فيما ينفعه في دينه من النصح والإرشاد وتبادل الزيارات ويا حبذا لو أننا أهدينا إليه شيئا من الرسائل الصغيرة التي يقرؤها بسرعة وسهولة، أو شيئا من الأشرطة المفيدة، فإن الله – سبحانه وتعالى- قد ينفعه بذلك.