(۶۲۲۹) رفتار نیکو با والدین در عین پایبندی به شرع

(۶۲۲۹) سوال: من دختری هستم که نقاب می‌زنم و الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ را بر این توفیق شکر می‌کنم اما مادرم از بیرون رفتن با من برای دیدار خانواده و اقوام خودداری می‌کند، زیرا گمان می‌برد من باعث شرمندگی او هستم، او از رفتارهای من چون پوشیدن نقاب، مصافحه نکردن با مردان، و پایبندی‌ام به سایر امور شرعی ناراضی است، من چگونه باید با او رفتار کنم؟ و چه توصیه‌ای دارید؟ اجر شما با الله.

جواب:

پاسخ این سؤال از دو جهت است:

جهت اول: درباره‌ی مادر شماست، من او را نصیحت می‌کنم که دست از این کار یعنی در تنگنا قرار دادن تو به سبب پایبندی‌ات بردارد، و به او می‌گویم: واجب است که در راه نیکی و تقوا یاریت کند و باید شکرگزار باشد که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَى از نسل او فرزندی صالح پدید آورده است، هر انسانی بی‌تردید خوشحال می‌شود اگر فرزندانش، چه پسر و چه دختر صالح باشند؛ و فرزند صالح، چه پسر و چه دختر، کسی است که پس از مرگ، سودی برای والدینش دارد؛ چنان‌که رسول الله صَلَّى‌اللهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ‌وَسَلَّم فرمود: «إِذَا مَاتَ الْإِنْسَانُ انْقَطَعَ عَنْهُ عَمَلُهُ إِلَّا مِنْ ثَلَاثَةٍ ؛ إِلَّا مِنْ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ، أَوْ عِلْمٍ يُنْتَفَعُ بِهِ، أَوْ وَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ»^{^[۱]}: (هرگاه انسان بمیرد، عمل او قطع می‌شود مگر از سه چیز: صدقه‌ی جاریه یا علمی که از آن بهره‌برداری شود یا فرزند صالحی که برایش دعا کند)، هرگز برای او حلال نیست که تو را به خاطر انجام فعل معروف و ترک منکر سرزنش و اذیت کند.

جهت دوم: به نسبت خود توست، تو باید بر پایبندی به حدود الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ استقامت بورزی و هیچ‌کس برایت مهم نباشد؛ نه مادرت و نه هیچ‌کس دیگر، اگر آنچه را که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ را خشنود می‌کند انجام دهی، مهم نیست که تمام مردم حتی مادرت از تو ناراضی شوند و هر کس به خاطر اطاعت از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ از تو ناخشنود شد، بگذار ناخشنود باشد، تو هرگز به او اهمیت نده.

اما اینکه مادرت نمی‌خواهد با تو بیرون بیاید و می‌پندارد این کار برای او مایه‌ی شرمندگی است، این از کم‌بصیرتی اوست؛ چرا که در پوشیدن نقاب و خودداری از مصافحه با نامحرم، هیچ‌گونه شرمندگی‌ای نیست، بلکه این از نعمت‌های الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است، انسان باید به چنین چیزی افتخار کند و از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَى سپاس‌گزار باشد که او را بر انجام آن یاری داده، زیرا این کار از طاعت‌های الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است.

[۱] صحیح مسلم: كتاب الوصية، باب ما يلحق الإنسان من الثواب بعد وفاته، شماره (١٦٣١).

تعداد بازدید: 0

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: أنا فتاة مُنتَقِبة، وأحمد الله على ذلك، ولكن والدتي ترفض الخروج معي لزيارة الأهل والأقارب، لأنها تعتقد بأنني مصدر إحراج لها وهي غير راضية عن تصرفاتي بلبس النقاب، وعدم مصافحة الرجال، وأمور الالتزام الأخرى، فكيف أتصرف معها، وبماذا تُرشدونني مأجورين؟

فأجاب – رحمه الله تعالى الجواب على هذا من وجهين:

الوجه الأول بالنسبة لأمك، فإنني أنصحها بأن تدع هذا الأمر، وهو مضايقتك من أجل التزامك، وأقول لها: إن الواجب عليها أن تحرص على معونتك على البر والتقوى، وأن تحمد الله -عز وجل- أن جعل مِن ذُرِّيَّتِها ذُريةً صالحة، وكل إنسان بلا شك يفرح إذا كان أولاده صالحين من بنين، أو بنات والولد الصالح – ذكرًا كان أو أنثى- هو الذي ينتفع به والده بعد مماته، لقول النبي – عليه الصلاة والسلام-: «إِذَا مَاتَ الْإِنْسَانُ انْقَطَعَ عَنْهُ عَمَلُهُ إِلَّا مِنْ ثَلَاثَةٍ إِلَّا مِنْ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ، أَوْ عِلْمٍ يُنْتَفَعُ بِهِ، أَوْ وَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو له». ولا يحل لها أبدًا أن تضايقك على فعل المعروف، وترك المنكر.

أما الوجه الثاني: فهو بالنسبة لك، فأنتِ التزمي حدود الله، ولا يَهمَّكِ أحد، لا أُمك، ولا غيرها، فأنتِ إذا فعلتِ ما يُرضِي الله، فلا يهمك أن يسخط عليك جميع الناس حتى أُمّك، ومن سخط عليك بسبب طاعة الله فليسخط، ولا تهتمي به أبدا، وأما كونها تأبى أن تخرج معك، وترى أن ذلك إحراج لها، فهذا من قلة بصيرتها، فإنه ليس في النقاب ولا في الامتناع عن مصافحة غير المحارم إحراج أبدا، بل هو من نعمة الله، وينبغي للإنسان أن يفرح به، وأن يحمد الله الذي أعانه على فعله، لأن ذلك من طاعة الله -عز وجل-.