(۶۱۶۷) حکم وفای نذر با حیوان صدقه داده‌شده

(۶۱۶۷) سوال: یکی از خویشاوندانم بیمار شد ونذر کردم اگر شفا یافت حیوانی را ذبح کنم. در یکی از مناسبت‌‌ها از برخی از خویشاوندان، کمک و حیواناتی برای ذبح برای ما آمد، لذا برخی از آنها باقی ماند و یکی از آنها را صدقه دادم؛ آیا کفایت می‌‌کند یا خیر؟ گفته شده: صدقه دهنده از آن نخورد؛ آیا این درست است؟

جواب:

کافی است نذر خود را از این گوسفندانی که آمده پرداخت کنی اما خوردن از آن بستگی به نیتت دارد. اگر نذر کننده نذر نموده در صورتی که الله À بیمار او را شفا دهد این گوسفند را به قصد نزدیکی جستن به الله À ذبح کند؛ در این صورت عبادت است، لذا باید همه‌‌ی آن را به فقرا صدقه دهد، زیرا اموال شرعی و صدقات به فقرا داده می‌‌شود. اما اگر قصد او از ذبح این گوسفند شادمانی بوده مانند خانواده‌‌ی مسافر که هرگاه مسافر آنها از سفر بر می‌‌گردد خوشحال می‌‌شوند؛ این نذر مباح است و جایز است آن را انجام دهد یعنی گوسفندی را که نذر نموده ذبح کند و از آن بخورد و صدقه و هدیه دهد و می‌‌تواند آن را رها کند و ذبح نکند اما کفاره‌‌ی قسم دهد، زیرا حکم نذر مباح این است که نذر کننده بین انجام نذر و کفاره‌‌ی قسم اختیار دارد.

تعداد بازدید: 6

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: قد مرض لي أحد أقاربي، ونذرت إن شفي من مرضه أن أذبح ذبيحة وفي إحدى المناسبات جاءتنا إعانات وذبائح من بعض الأقرباء، وبقي بعضها وتصدقت بواحدة، فهل تجزئ أو لا؟ وقد قيل: إن المتصدق لا يأكل منها، فهل هذا صحيح؟

فأجاب – رحمه الله تعالى-: يجزئ أن تقضي نذرك من هذه الغنم التي جاءتكم، وأما الأكل منها فهو على حسب النية، إذا كان الناذر الذي نذر إن شفى الله مريضه أن يذبح شاة قصده من هذا الذبح أن يتقرب بذلك إلى الله، فهذه عبادة وطاعة، فيتصدق بها جميعًا على الفقراء؛ لأن الفقراء هم مصرف الأموال الشرعية والصدقات، وإذا كان قصده بنذر ذبح هذه الشاة أن يفرح بذلك وأن يسر ويكون كإظهار أهل المسافر للفرح إذا قدم من سفره فإن هذا نذر مباح، يجوز له أن يفعله، يعني يذبح الشاة التي نذر ويأكل منها ويتصدق ويهدي، ويجوز أن يدع ذلك ولا يذبح، ولكن يكفر كَفَّارة يمين؛ لأن حكم نذر المباح أن الناذر يُخير فيه بين أن يفعل ما نذر وأن يُكفِّر كَفَّارة يمين.