(۵۲۶۱) حکم خروج زن از منزل برای دیدار اقارب در صورت اهمال شوهر در حقوق شرعی و خانوادگی

(۵۲۶۱) سوال: من زنی هستم که ازدواج کرده‌ام و ۷ فرزند دختر و پسر دارم و شوهرم بسیار به سفرهای خارجی بدون نیاز می‌رود و هنگامی که برمی‌گردد عصبانی مزاج است و هنگامی که چیزی از او طلب می‌شود عصبانی می‌شود و در مورد من وفرزندانم سوال نمی‌کند گویا که زن او نیستم و نماز را در مسجد به جا نمی‌آورد و هر وقت که بلند شد نماز می‌خواند و پسرها را به نماز امر نمی‌کند و هنگامی که او را به نماز جماعت امر می‌کنیم می‌گوید: می‌خوانم إن شاء الله در صورتی که برخی مواقع وقتی از کار برگشت نماز را جمع می‌کند و بر رفتن من نزد نزدیکان و همسایگانم راضی نمی‌گردد و دراین‌باره بر ما سخت می‌گیرد، حکم رفتن من نزد خانواده و نزدیکانم چیست؟

جواب:

قبل از توجیه این زن به این مرد می‌گویم:

اول: الله را بر نعمت اموال، اولاد و همسر شکر کن‌.

دوم: سفر خارجی را رها کن، لذا سم کشنده‌ای است و اموال در آن تلف می‌گردد و اوقات ضایع می‌شود و افکار تغییر می‌یابد و اخلاق را نابود می‌کند مگر آن که اللهÀ بخواهد لذا سفرخارجی را رها کن و نزد همسر و فرزندانت بمان و با آن‌ها انس بگیر و ایشان نیز با تو انس می‌گیرند و آن‌ها را تربیت کن و بر آن ثواب دریافت نما اما سفر خارج چیزی در آن نیست مگر شر و بلا.

بنگر به آنچه برای این سوال کننده رخ داده است از آنچه برای شوهر او حاصل گشته که زن و فرزندانش چشم‌ روشنی او بوده‌اند اما وقتی از سفر برگشته بر ایشان بد اخلاق شده و بر ایشان سخت گرفته است و در مقابل تربیت ایشان واجب خود را ادا نمی‌کند.

اما به نسبت آن زن این است که از شوهر خود اطاعت کند مگر آنچه اللهÀ حرام کرده است و از خانه خارج نگردد مگر به اجازه‌ی شوهرش و صبر نماید و احتساب اجر کند و چه بسا اگر صبر نماید و احتساب اجر کند اللهÀ منهج شوهرش تغییر دهد تا این که همه چیز جای خود برگردد.

تعداد بازدید: 0

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: أنا امرأة متزوجة، ولدي سبعة من الأبناء والبنات، وزوجي كثيرًا ما يسافر إلى الخارج بغير حاجة، وإذا أتى يصبح عصبي المزاج، ويتذمر إذا طلب منه شيء، ولا يسأل عني، ولا عن أولادي، وكأني لست بزوجته، والصلاة لا يؤديها في المسجد، فمتى قام أداها، ولا يأمر الأبناء بالصلاة، وإذا أمرناه بصلاة الجماعة قال: إن شاء الله أصلي. بل قد يجمع الصلوات إذا رجع من العمل، ولا يرضى بخروجي لزيارة أقاربي وجيراني، بل يُضيق علينا في ذلك، فما حكم خروجي إلى أهلي وأقاربي؟

فأجاب – رحمه الله تعالى : قبل أن أُوجُهَها أُوجه هذا الزوج، فأقول له:

أولا: اشكُرِ الله على نعمته أن رَزَقك أموالًا وأولادًا وزوجة.

ثانيا: دع السفر إلى الخارج؛ فالسفر إلى الخارج سم نقاع، وأموال تُتْلَف، وأوقات تضيع، وأفكار تتغير، وأخلاق تُدمَّر، إلا ما شاء الله -عز وجل- فدَعِ السفر إلى الخارج، وابقَ في أهلك وأولادك تأنس بهم، ويأنسون بك، تُربيهم، و تئاب على تربيتهم فالخارج ليس فيه إلا الشر والبلاء.

انظر إلى ما حدثت به هذه السائلة؛ ما الذي حصل لزوجها، كانت قرة عينه هي وأولاده، فإذا رجع من السفر ضاق بهم ذرعا، وتعصب عليهم، ولم يقم بالواجب نحو تربيتهم.

أما بالنسبة لها فعليها أن تطيعه إلا في محارم الله ولا تخرج من البيت إلا بإذنه، ولتصبر ولتحتسب وربما يعوضها الله تعالى خيرًا إذا صبرت واحتسبت؛ بأن يغير، ويبدل منهج زوجها، حتى تعود الأمور إلى نصابها.