(۴۹۳۷) حکم نظارت و گزارش‌گیری بر عملکرد کارمندان در محیط کاری

(۴۹۳۷) سوال: شغل من نظارت و محاسبه کار و ساعات کاری کارمندان و ارائه گزارشات درباره روند کار به کارفرما است. مثلا به کارفرما می‌گویم که فلان کارمند فلان روز غایب بوده یا با تاخیر بر سر کار حاضر شده است، یا اینکه کارمند دیگری در حین کار مرتکب فلان خطا شده است و یا چنین و چنان کار می‌کند تا کارفرما از خلل‌های موجود در کار آگاه باشد. آیا گناهی در این شغل من وجود دارد؟ البته قبل از اینکه موارد را به ریاست منتقل کنم، به کارمندان تذکر می‌دهم و از آنها می‌خواهم که رفتار خود را اصلاح کنند که البته فایده‌ای ندارد. لطفا پاسخ بفرمایید خداوند به شما اجر عنایت بفرماید.

جواب:

شغل شما شغلی نیکو و مورد تحسین است و ثواب و اجر اخروی دارد و اینکه با کسی سازش نمی‌کنید در واقع حق امانت خود را به خوبی ادا کرده‌اید. مخصوصا اینکه شما ابتدا آنها را شخصا نصیحت می‌کنید (که خداوند به شما اجر مضاعف عنایت بفرماید) و اگر باز اصلاح نشدند آنگاه به کارفرما اطلاع می‌دهید و البته که این اطلاع رسانی از واجبات شغلی شما است و هیچ گناهی در انجام دادن آن متوجه شما نیست و از خداوند منان تقاضا می‌کنم که شما را در این کار موفق و پایدار بگرداند و امیدواریم افراد مسولیت پذیری چون شما در جامعه ما تکثیر یابند، زیرا در این زمانه افراد چون شما بسیار نادر هستند. بسیاری از افرادی که پست نظارت را بر عهده دارند به سبب خجالت یا رودربایستی یا اینکه به قول خودشان نمی‌خواهند کسی را از نان خوردن بیندازند، در انجام وظایف نظارتی خود سهل انگاری می‌کنند که بدون شک عمل کاملا اشتباهی است و خداوند هیچ خجالت و رودربایستی در انجام حق ندارد و اگر شما به دلیل کوتاهی در برخورد با کارمندان سهل انگار از کار اخراج شوید در واقع به نفس خود ظلم کرده‌اید.

تعداد بازدید: 3

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: أنا أعمل في مجال المحاسبة ومراقبة دوام وعمل الموظفين، وأقوم بإيضاح سير العمل لصاحب المؤسسة، ومن ذلك مثلا أقول له بأن فلانا قد غاب أو تأخر، أو إنه أخطأ بكذا، وعمل كذا، وذلك لأبين لصاحب المؤسسة الخلل الموجود ، ليقوم هو بعلاجه، فهل أنا آثم على ذلك؟ على الرغم من نصحي للموظفين قبل أن أكلم صاحب المؤسسة، ولكن دون جدوى منهم، أفيدوني مأجورين؟

فأجاب رحمه الله تعالى: إنَّ عمل هذا السائل عمل طيب مشكور عليه، مثاب عليه، وهذا مقتضى الأمانة ألا يحابي أحدا، والرجل -جزاه الله خيرا- ينصح العمال أولا، فإن استقاموا تركهم وإن لم يستقيموا أخبر بهم، وهذا واجب عليه، فأسأل الله أن يُثَبته ويُعِينه، وأن يكثر من أمثاله، لأن أمثاله في وقتنا عزيز قليل جدا، وسبب ذلك الحياء، أو الخجل، أو يقول الإنسان: أنا لا أريد أن ينفصل أحد من الوظيفة على يدي أو ما أشبه ذلك، وكل هذا من الغلط، فإن الله لا يستحيي من الحق، وإذا فصل من هذه الوظيفة بسبب ترك القيام بما يجب عليه، فهو الذي جنى على نفسه.