(۴۹۳۳) حکم دریافت حقوق امام جماعت رسمی با وجود غیبت‌های مکرر

(۴۹۳۳) سوال: امام جماعتی رسمی داریم که بسیار به مرخصی و سفر و … می‌رود و همیشه یکی از جوانان مسجد را به جای خودش به امامت می‌گمارد. این جوان هم یک روز می‌آید و دو روز نمی‌آید! با علم به این که این امام کارمند محسوب می‌شود، آیا حقوقی که این امام می‌گیرد حلال است؟

جواب:

این عملی که این امام انجام می‌دهد مخالف اصل امانت‌داری است و انسان باید به وظیفه و کاری که به او محول شده به دید یک امانت نگاه کند و نباید در کار و شغلی که به او محول شده اهمال پیشه کند و دایم در سفر و مرخصی باشد و کار واجب خود را ترک کند زیرا خداوند تعالی فرموده است:{ يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓا۟ أَوْفُوا۟ بِٱلْعُقُودِ}{ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! به پیمان‌ها (و قرار دادهای خود) وفا کنید}(المائده: ١) و همچنین می‌فرمایند:{ وَأَوْفُوا۟ بِٱلْعَهْدِ ۖ إِنَّ ٱلْعَهْدَ كَانَ مَسْـُٔولًۭا}{و به عهد (خویش) وفا کنید، بی‌گمان از عهد سؤال می‌شود.}(الاسرا: ٣٤)

و کسی که امامت یا مسئولیت موذنی مسجدی را بر عهده می‌گیرد، در واقع بین او و مسئولین مسجد قراردادی عقد شده است که باید به مفاد آن متعهد باشد و این رفتاری که این امام در پیش گرفته در واقع به نوعی نقص در بلوغ عقلی محسوب می‌گردد، زیرا امر محتسب را بر امر واجب ترجیح داده است. پس اگر نمی‌تواند این رویه را ترک کند، بهتر است این شغل را ترک کند تا کس دیگری که اهتمام بیشتری به این کار می‌ورزد مسئولیت آن را بر عهده بگیرد.

تعداد بازدید: 2

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: إمام يصلي بالناس، وهو إمام رسمي، إلا أنه كثير الذهاب في الرحلات مع الزملاء والعمرة، وهو يتقاضى مرتبا عن إمامته، ويوكل أحد الشباب بالصلاة عنه، وهذا الشاب قد يأتي يوما، ويغيب يوما، فهل راتب الإمام حلال، مع أنه موظف؟

فأجاب – رحمه الله تعالى : هذا العمل الذي يعمله هذا الإمام خلاف الأمانة، والإنسان مؤتمن على وظيفته، ولا يَحِلَّ له أن يُفَرِّط فيها، وأن يذهب إلى هنا وهناك، وليس له الحق في أن يذهب مع زملائه ذهابًا مشروعا، ويدع أمرا واجبا عليه، لأن الله يقول: ﴿ يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ ﴾ [المائدة: ١]، ويقول: ﴿ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا ﴾ [الإسراء: ٣٤]. والإنسان الذي أخذ إمامة هذا المسجد، أو أخذ أذان هذا المسجد قد عقد بينه وبين المسئولين عن المساجد عهدا يلزمه أن يوفي به، وهذا التصرف فيه شيء من قصور العقل أعني بالعقل عقل الرشد والتصرف- إذ كيف يُقَدِّم شيئًا مستحبا على شيء واجب؟ وإذا كان لا يتمكن من الحياة إلا على هذا الوجه، فليدع المسجد ليكون لغيره ممن يحافظ عليه.