(۳۸۲۴) جبران فدیه ناقص و حکم شرعی آن

(۳۸۲۴) سوال: به خاطر بیماری، بیست روز از رمضان را روزه نگرفتم و به عنوان فديه، به افراد مسکین غذا دادم اما ظاهرا این مقدار از فدیه با مقداری که دستور قرآن است، مساوی نیست. اکنون چه کاری باید انجام دهم؟

جواب:

اگر امیدی به درمان بیماری‌ات که به خاطرش روزه‌ی رمضان را نگرفته‌ای نیست، همان طور که معروف می‌باشد واجب است فدیه بدهی. منظور از فدیه، غذا دادن به یک فرد مسكين در ازای هر روز است؛ این کار را می‌توان به دو روش انجام داد:

روش اول: فرد می‌تواند به تعداد آن روزها، ناهار یا شام درست کند و مساكين را به تناول آن دعوت نماید.

روش دوم: در ازای هر روز، یک کیلو یا حدود آن از برنج یا گندم را به هر فرد مسکین بدهد.

این در صورتی است که امیدی به درمان بیماری نباشد اما اگر امیدی به درمان بیماری باشد، واجب است منتظر بماند تا الله À به وی شفا عطا نماید سپس روزه بگیرد؛ الله À می‌فرماید: {وَمَنْ كَانَ مَرِيضاً أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ} [البقرة: ۱۸۵] : (هر کس که مریض یا در سفر باشد، تعدادی از روزهای دیگر را روزه بگیرد).

تعداد بازدید: 2

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: أفطرتُ في رمضان ما يقارب عشرين يوما بسبب مرض، وأعطيتُ مساكين فدية إطعام، والظاهر بأن هذه الفدية لا تساوي ما أمر به القرآن، فما العمل في ذلك؟

فأجاب – رحمه الله تعالى -: إذا كان إفطارك لرمضان لمرض لا يُرجَى برؤه، فالواجب عليك الفدية كما هو معروف، والفدية هي إطعام مسكين لكل يوم، وإطعام المسكين لكل يوم يكون على وجهين:

الوجه الأول: أن يَصنَع غداءً أو عشاء، فيدعو إليه من المساكين بعدد ما عليه من الأيام.

الوجه الثاني: أن يُطعِمهم أرزا أو قمحا، كيلو -أو ما يقاربه- لكل واحد.

هذا إذا كان المرض لا يُرجَى برؤه، أما إذا كان مرض يرجى برؤه فإن الواجب الانتظار حتى يَشفَيه الله ثم يصوم؛ لقوله تعالى: ﴿ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرُ ﴾ [البقرة: ١٨٥].