(۳۵۳۵) حکم قرائت فاتحه با بلند کردن دست در تعزیه

(۳۵۳۵) سوال: حکم قرائت فاتحه با بلند کردن دست، در یکی از تعزیه‌های نزدیکان چیست؟ و اگر جایز نیست در تعزیه چه گفته می‌شود؟

جواب:

قرائت فاتحه با بلند کردن دست در تعزیه بدعت است و رسول اللهﷺ در هیچ یک از تعزیه‌های اصحابش چنین کاری نکرده‌اند و معنای تعزیه، تقویت است یعنی مصیبت دیده را تقویت کنی تا تحمل آن مصیبت را داشته باشد حال به هر لفظی که در صاحب مصیبت این مقصود حاصل شود و رسول اللهﷺ در عزای یکی از دخترانش کسی را فرستاد که این را بگوید: {إِنَّ لِلَّهِ مَا أَخَذَ، وَلَهُ مَا أَعْطَى، وَكُلٌّ عِنْدَهُ بِأَجَلٍ مُسَمًّى، فَلْتَصْبِرْ وَلْتَحْتَسِبْ}[۱] (همانا آنچه را که خداوند گرفت از آن خودش بوده و آنچه را که داده است نیز مال خود او می‌باشد مسلّماً هر چیزی میعاد معینی دارد. لذا باید صبر کنی و امید تواب داشته باشی) پس مثل این کلمات از بهترین چیزی است که در تعزیه می‌توان گفت که انسان در هنگام مصبیبت امر به صبر شده است و نزد اللهÀ دارای اجر می‌باشد و برایش بیان کند که مالک همه چیز اللهÀ است و اوست که می‌دهد و می‌گیرد و برای هر چیزی وقتی معین است و عقب و جلو نمی‌شود پس عصبانیت و اندوه و مانند آن چیزی است که با شرع منافات دارد و قضا و مصیبت را از بین نمی‌برد و تغییر نمی‌دهد پس بهترین چیز برای انسان صبر و احتساب اجر کردن است و زیباترین کلمات برای تعزیه همان است که رسول اللهﷺ برای دخترش بکار برد.

[۱] [تخريج آن گذشت]

تعداد بازدید: 2

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: ما حكم قراءة الفاتحة مع رفع اليدين عند تعزية أحد أقارب الميت؟ وإذا كان ذلك لا يجوز فماذا يُقَال عند التعزية؟

فأجاب – رحمه الله تعالى-: قراءة الفاتحة عند التعزية مع رفع اليدين بدعة ولم يكن النبي عليه الصلاة والسلام – يُعَزّي أصحابه بذلك، وإنما التعزية معناها التقوية، أي: تقوية المصاب على تحمل المصيبة، فبأي لفظ عَزَّيْتَ به صاحبك حَصَل المقصود، وقد عزى رسول الله صلى الله عليه وسلم بعض بناته، حيث قال للرسول الذي أرسلته إليه: «إِنَّ لِلَّهِ مَا أَخَذَ، وَلَهُ مَا أَعْطَى، وَكُلُّ عِنْدَهُ بِأَجَلٍ مُسَمًّى فَلْتَصْبرْ، وَلْتَحْتَسِبْ». فمثل هذه الكلمات من أحسن ما يكون عند التعزية أن يُؤْمَرَ الإنسانُ المصاب بالصبر واحتساب الأجر عند الله -عز وجل، وأن يُبيَّن له أن الكل مِلْكُ لله سبحانه وتعالى-: له ما أخذ وله ما أعطى، وأن كل شيء عنده بأجل مسمّى مُعَيَّن، لا يتقدم ولا يتأخر، فالحزن والتسخط ونحو ذلك من الأشياء التي تنافي الشرع لا ترد قضاءً ولا تزيل مصيبة، والأحسن للإنسان أن يصبر ويحتسب، وأحسن ما يُعَزَّى به الإنسان ما عزى به النبي – عليه الصلاة والسلام – ابنته من هذه الكلمات.