(۸۵) حکم قرائت بر کودکان برای دوری آنان از ترس

(۸۵) سوال: حکم کسی که بر کودکان قرائت می‌کند و کلمات یا عبارت‌هایی را در برگه می‌نویسد و بر آنان قرار می‌دهد، چیست؟ وی ادعا می‌کند با این کار از ترس و… که چنین نام‌گذاری می‌شوند، شفا می‌یابند. نظر به این که گاهی این عبارت‌ها نامفهموم است، مردم نزد این شخص رفته و می‌گویند: شفا دهنده الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است و این فقط سبب شفا است.

جواب:

آویزان کردن تمیمه‌ها یا قرار دادنش زیر بالشت یا آویزان کردنش به دیوار اتاق یا… بدعت‌ می‌باشد و از آن نهی شده است: «فمن تعلق تميمة فلا أتم الله له»^۱: (هر کس تمیمه‌‌‌ای آویزان کند، الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ کارش را به سر انجام نرساند) اما درمانی که با این کار حاصل می‌شود از جمله تمیمه نیست؛ بلکه فتنه و آزمایشی است که هنگام این کار انجام می‌شود نه به وسیله‌ی آن.

سلف رَحِمَهُمُ‌الله درباره‌ی جواز آویزان کردن تمیمه با آیات قرآن اختلاف‌‌ نظر دارند؛ ابن مسعود رَضِيَ‌اللهُ‌عَنْهُ و گروهی آن را ناپسند دانسته‌اند که این به اخلاص و توکل بر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ نزدیک‌تر است و برخی نیز آن را جایز دانسته‌اند‌.

آنچه از قرآن نباشد، جایز نیست؛ به‌ خصوص اگر حاوی حروفی بی‌معنا باشد؛ زیرا گاهی اسم‌های شیاطین و طلسم‌‌های سحرآمیز است که اعتماد بدان جایز نیست. حتی اگر هنگام استفاده از آن شفا صورت گیرد، به وسیله‌ی آن انجام نشده است؛ زیرا دلیلی نیست که سبب شرعی باشد، سبب حسی هم نیست اما گاهی الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ بنده را مورد آزمایش قرار می‌دهد و خواسته‌ی بنده با وسیله‌‌ای حرام به دست می‌آید.

بنابراین شخص عاقل و خردمند باید از این چیزها برحذر باشد، از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ استعانت بجوید و بر وی توکل نماید. اگر شخص صالحی یافتیم که قرآن کریم و احادیث نبوی را بر بیمار می‌خواند، اشکالی ندارد و از سنت است که انسان با رقیه‌های مشروع، برادرش را رقیه نماید.

***

[تخريج احمد: ١٥٤/٤] ↩︎

تعداد بازدید: 2

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: فضيلة الشيخ ما حكم من يقوم بالقراءة على الأطفال، وكتابة بعض الكلمات أو العبارات في أوراق وتسخيرها لهم، زعما منه أن في هذا شفاء لهم من الخوف أو غير ذلك مما يسمونه بهذه الأسماء؟ مع العلم بأن هذه العبارات قد تكون غير مفهومة، وأن هذا الرجل يأتيه الناس ويقولون: إن الله هو الشافي، وإن هذا سبب في الشفاء؟

فأجاب رحمه الله تعالى: تعليق التمائم أو وضعها تحت وسادة الفراش، أو تعليقها في جدران الحجرة، أو ما أشبه ذلك، كله من البدع، بل مما نهي عنه: «فمن تعلق تميمة، فلا أتم الله له». والشفاء الذي يحصل بهذا ليس منها، بل هو فتنة حصل عندها لا بها.

لكن اختلف السلف -رحمهم االله – فيما إذا كان المعلق من القرآن، هل هو جائز أم لا؟ فكرهه ابن مسعود رضي الله عنه وجماعة وهذا أقرب إلى الإخلاص والتوكل على الله -عز وجل، وأجازه آخرون.

و أما ما ليس من القرآن فلا يجوز لا سيما إذا كان فيه حروف لا يعرف معناها، فإنها قد تكون أسماء للشياطين وطلاسم سحرية، فلا يجوز اعتمادها، حتى لو حصل الشفاء عند استعمالها فإنه لم يحصل بها، لأنه لم يقم دليل على أنها سبب شرعي، ولا هي سبب حسي، لكن قد يبتلي الله -سبحانه وتعالى- العبد ويفتنه، فيحصل مطلوبه بوسيلة محرمة.

فليحذر العاقل اللبيب من هذه الأمور، وليستعن بالله -عز وجل-، وليتوكل عليه، نعم لو وجدنا رجلا صالحا يقرأ على المريض بالقرآن الكريم وبالأحاديث النبوية فهذا لا بأس به، وهو من به، وهو من السنة أن يَرْقِيَ الإنسان أخاه بالرقى المشروعة.