۵۰۴ – از شیخ رحمه الله سوال شد: حکم گفتن لفظ مسیحیت، به نصرانیت چیست؟ حکم گفتن مسیحی، به کسی که نصرانی است، چیست؟

جواب دادند: شکی نیست که انتساب نصاری بعد از بعثت رسول الله صلی الله علیه وسلم به مسیح، صحیح نیست. زیرا اگر صحیح بود، به محمد صلی الله علیه وسلم ایمان می‌آوردند. زیرا ایمان آوردنشان به محمد صلی الله علیه وسلم، ایمان به مسیح بن مریم علیه الصلاة و السلام است. چرا که الله تعالی می‌فرماید: {وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَابَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ}[۱]، یعنی: {و زمانی (را به یاد آورید) که عیسی پسر مریم گفت: ای بنی‌اسرائیل! به‌راستی من، فرستاده‌ی الله به سوی شما هستم، در حالی که آنچه را که از تورات فراروی من است، تصدیق می‌کنم و به پیامبری که پس از من می‌آید و نامش احمد است، مژده می‌دهم. پس هنگامی که (احمد) با معجزه‌‌ها و نشانه‌های آشکار نزدشان آمد، گفتند: این، جادوی آشکاری است}. عیسی به این خاطر آمدنِ محمد صلی الله علیه وسلم را به آنها بشارت داد که به او ایمان آورند. زیرا بشارتی که سودی نداشته باشد، سخنی بی معنی است که امکان صدور آن حتی از کم عقل‌ترین انسان نیز حاصل نمی‌شود، چه برسد به اینکه یکی از پیامبران اولو العزم، عیسی بن مریم علیه الصلاة و السلام چنین بگوید. کسی که عیسی بن مریم، بنی اسرائیل را به آمدن او بشارت داد، محمد صلی الله علیه وسلم است. آنجا که فرمود: {فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ}، یعنی: {پس هنگامی که (احمد) با معجزه‌‌ها و نشانه‌های آشکار نزدشان آمد، گفتند: این، جادوی آشکاری است}، دلالت دارد پیامبری که به آمدنش بشارت داده شده‌اند، آمده، اما آنها به او کفر ورزیده و گفتند: این جادویی آشکار است. وقتی به محمد صلی الله علیه وسلم کفر ورزیدند، به عیسی بن مریم نیز که آنان را به آمدن محمد صلی الله علیه وسلم بشارت داده، کفر ورزیدند. در این صورت، مسیحی نامیدن آنان صحیح نیست. زیرا اگر مسیحیِ حقیقی بودند، به آنچه که عیسی علیه السلام به آن بشارت داده، ایمان می‌آوردند. چرا که الله، از عیسی بن مریم و دیگر پیامبران عهد و پیمان گرفته که به محمد صلی الله علیه وسلم ایمان بیاورند. چنان که الله تعالی می‌فرماید: {وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَأَخَذْتُمْ عَلَى ذَلِكُمْ إِصْرِي قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَأَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ}[۲]، یعنی: {و آن‌گاه که الله از پیامبران پیمان گرفت: وقتی به شما کتاب و حکمت دادم و سپس فرستاده‌ای آمد که آنچه را با شماست، تصدیق می‌کرد، حتما به او ایمان بیاورید و او را یاری کنید؛ (و) فرمود: آیا اقرار کردید و پیمان مرا بر این کار پذیرفتید؟ گفتند: پذیرفتیم. فرمود: پس گواه باشید؛ و من هم با شما از گواهانم}، و پیامبری که آمده و آنچه را آنان آورده‌اند، تصدیق نموده، محمد صلی الله علیه وسلم است. زیرا الله تعالی می‌فرماید: {وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ}[۳]، یعنی: {و قرآن را که تصدیق‌کننده‌ی کتاب‌های پیشین و گواه و حافظِ آنهاست، به درستی بر تو نازل کردیم؛ پس در میانشان مطابق احکامی که الله نازل کرده است، حکم نما و از خواسته‌های نفسانی آنان پیروی نکن}.

خلاصه‌ی کلام اینکه واقعِ حال، نسبت دادن نصاری به مسیح عیسی بن مریم علیه السلام را تکذیب می‌نماید. زیرا آنها به بشارت مسیح عیسی بن مریم علیه السلام، یعنی محمد صلی الله علیه وسلم، کفر ورزیدند، و کفر به او، کفر عیسی بن مریم علیه السلام است.

[۱] – سوره صف، آیه «۶».

[۲] – سوره آل عمران، آیه «۸۱».

[۳] – سوره مائده، آیه «۴۸».