صفت قضای نماز شخصی که به نماز نرسیده این است که بر آن بنا دارد هر چه رسیده اول نمازش محسوب می­شود ...

بعد از سلام امام بلند می­شود و در آن رکعت سوره­ی فاتحه و هر چه از قرآن برای او میسر بود می­خواند سپس برای تشهد اولی می­نشیند سپس بلند شده و در دو رکعت بعدی فقط سوره­ی فاتحه را می­خواند....

الان تو یک رکعت را خوانده­ی لذا یک رکعت دیگر را می­خوانی و برای تشهد اول می­نشینی زیرا تشهد اول در رکعت دوم است...

قول صحیح این است که هر چه مسبوق آن را قضا می­کند آخر نمازش است و نه اول نمازش...

نمازش را به صورت سری تکمیل می­کند زیرا قول راجح این است آنچه شخص مسبوق آن را قضا می­کند آخر نمازش است نه اولش ...

جواب این است که هر تعداد رکعاتی که به امام رسیده اول نمازش محسوب می­شود به دلیل فرموده­ی رسول الله ﷺ...

هنگامی انسان امام را در حالت تشهد اول درک نمود و همراه او نشست مادامی که فرصت دارد تشهد را بخواند زیرا تشهد ذکر مشروعی است و انسان بر آن اجر می­برد و اگر دو رکعت را خواند در حالی که امام در تشهد آخری بود تشهد را به خاطر تبعیت از امام  تکمیل کند و اشکالی ندارد ...

نمازش را بنابر آنچه باقی مانده تکمیل می­گرداند،..

اگر شخص رکعت آخری در نماز مغرب را همراه امام رسید دو رکعت برای او باقی می­ماند پس از اینکه امام سلام داد بلند شده و یک رکعت می­خواند و در آن سوره­ی فاتحه و هر چقدر از قرآن میسر است می­خواند ...

کسی که بلند شده برای قضای آنچه از او فوت شده اختیار دارد بین اینکه همراه امام برگردد و قیامش را لغو کند اما هنگامی که نمازش را کامل کرد بر او سجده­ی سهو لازم است...

این رکعت بر خلاف سنت است و شایسته نیست که انسان بر آن اکتفا کند ...