استصحاب، بنای بر اصل است؛ چون اصلی که ثابت است، همیشه باید به آن عمل شود مگر اینکه دلیلی مبنی بر عدم عمل به آن وجود داشته باشد

آنچه در عرف به آن عمل می‌شود و معروف است، همانند چیزی است که شرط قرار داده شده است. برخی این قاعده را چنین گفته‌اند: «شرط عرفی مثل شرط لفظی است»

یعنی دین اسلام آن را آورده و خیلی واضح است.چیزی که امکان ندارد هیچ مسلمانی نسبت به آن جاهل باشد، می‌شود چیزی است که به ضرورت، از دین معلوم است.

بر این جمله ملاحظه‌ی کمی وجود دارد. اما اگر بگوییم: آسانی به همراه مشقت، بهتر است.

مجتهد کسی است که تلاشش را برای رسیدن به حکم شرعی به وسیله‌ی دلیل آن حکم به کار می‌برد. در اجتهاد نیز بسته نشده و قرآن و سنت در دسترس هستند

توضیحش این است که علمای بزرگ مجتهد، اجتهاداتشان گاهی بر حسب علمی که به آنها می‌رسد، تغییر می‌کند. انسان هم بشر و دارای توان محدود هستند

وقتی انسان خودش نمی‌تواند حکم را از قرآن و سنت استخراج نماید، راهی جز تقلید ندارد. به این دلیل: {فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ}

اجتهاد یعنی نهایت تلاش برای رسیدن به حکم شرعی از طریق ادله‌ی قرآن و سنت و اجماع و قیاس صحیح. به این عملیات، اجتهاد می‌گویند

باید شخص نسبت به ادله‌ی شرعی و محل خلاف بین اهل علم اطلاع داشته باشد. باید چنان مسلط باشد که بتواند راجح و مرجوح را بفهمد

انسان دارای علم و ملکه‌ی علمی باشد: علم نسبت به ادله‌ی شرعی و ملکه‌ی علمی که به وسیله‌ی آن توانایی استنباط احکام شرعی از ادله را داشته باشد

این مذاهب، آراء اجتهادیِ ائمه‌ی ما هستند. همه‌ی آنها گفته‌اند هر گاه دلیل با قول آنها مخالف بود، باید از دلیل پیروی نمود و نظر آنها را کنار گذاشت

صحیح این است که بر هیچ مسلمانی لازم نیست حتما پیرو مذهبی باشد. بلکه واجب است تابع آن چیزی باشد که قرآن و سنت پیامبر بر آن دلالت می‌دهند