(۲۳۳۱) سوال: امامی در یکی از مساجد بعد از سلام نماز تسبیح را با صدای بلند به طریقت مشروع می‌خواند و بعضی از عوام بر او انکار کردند و می‌گویند: تو بر کسانی که در نماز مسبوق شده‌اند تشویش ایجاد می‌کنی، نظر شما در این مورد چیست؟
جواب:
بلند کردن صدا در هنگام ذکر گفتن بعد از نماز فرض مشهور است و به صورت صحیح از ابن عباس J در بخاری روایت است که می‌فرماید: «كان رَفْعَ الصَّوْتِ بِالذِّكْرِ حِينَ يَنْصَرِفُ النَّاسُ مِنَ الْمَكْتُوبَةِ كَانَ عَلَى عَهْدِ النَّبِيِّ ﷺ»[۱] (در عهد رسول الله ﷺ بلند کردن صدای ذکر هنگامی که مردم نماز فرض را تمام می‌کردند معمول بود) ولی اگر در کنارت شخصی نماز می‌خواند و از تشویش بر او ترسیدی پس افضل این است که این کار را نکنی چون رسول الله ﷺ هنگامی که به سوی اصحابش خارج شد و ایشان نماز را با جهر قرائت می‌کردند، فرمود: «لا یجهرنَّ بعضکم علی بعض في القرآن -أو قراءة-»[۲] (کسی بر یک‌دیگر با صدای بلند قرآن -قرائت- نخواند) ولی این در هنگامی است که کسی در کنارت باشد اما اگر از شما دور است غالبا تشویشی بر او نیست مخصوصا اگر صوت‌ها با هم تداخل داشته باشند یعنی همه‌یشان صدایشان را بلند می‌کنند که در این صورت اصوات باهم تداخل پیدا می‌کند و تشویش ایجاد نمی‌شود و فقط در صورتی تشویش ایجاد می‌شود که در کنارت باشد یا اینکه صوت متمیز و به گونه‌ای خاص بلند باشد وگرنه با تداخل اصوات تشویش ایجاد نمی‌شود.
[۱] رواه البخاری (۸۴۱) و مسلم (۵۸۳).
[۲] رواه احمد (۳۶/۲).
