(۱۹۸۰) حکم وضو گرفتن در دستشویی

(۱۹۸۰) سوال: بعضی از مردم وقتی می‌خواهند که وضو بگیرند در دستشویی که مخصوص قضای حاجت است وضو می‌گیرند و از آن خارج می‌شوند و لباسهایشان نیز مبتلا شده یعنی این که بدون شک در داخل دستشویی از نجاست خالی نیست، پس آیا نماز با این لباس‌هایشان صحیح است؟ و آیا این کارشان جایز است؟

جواب:

قبل از جواب این سوال می‌گویم که یقینا این شریعت الحمد لله از تمام موجوه کامل است و کاملا با فطرت انسان که اللهÀ انسان را برآن خلق کرده است ارتباط دارد از این جهت به آسانی و سهولت آمده بلکه آمده که انسان را از وسواس و تخیلاتی که اصلی ندارد دور کند.

و بر همین مبنا اصل در انسان این است که لباس پاکی بپوشد که مطمئن باشد نجاست بر بدن و لباسش ورود پیدا نمی‌کند و این اصل قول رسول اللهﷺ بر آن شاهد است هنگامی که مردی آمد نزدش و شکایت می‌کرد که خیال می‌کند که در نمازش چیزی می‌یابد -یعنی باطل شدن نمازش- پس فرمود: «لَا يَنْصَرِفُ حَتَّى يَسْمَعَ صَوْتًا، أَوْ يَجِدَ رِيحًا»[۱] (نماز را قطع نکند تا صدایی بشنود یا بویی را دریابد) پس اصل بقای چیزی است وجود داشته است پس لباسشان که با آن وارد دستشویی شده‌اند همانگونه که سوال کننده گفتند هنگامی که با آب الوده شده است پس چه کسی می‌گوید که این رطوبت، ربوطبت نجس از ادراد یا آب تغییر یافته از مدفوع یا مانند آن است؟ پس تا هنگامی که به آن مطمئن نیستیم پس اصل بر طهارت است صحیح است که غالب ظن این است که به چیزی نجس آلوده شده ولی تا مادامی که یقین حاصل نکرده‌ایم اصل بر طهارت است.

پس در جواب این سوال می‌گوییم اگر ایشان به یقین نرسیده‌اند که لباسشان به چیز نجس اصابت کرده است، اصل بر طهارت است و شستن لباسشان واجب نیست و می‌توانند در آن نماز بخوانند و برای ایشان حرجی نیست.

[۱] رواه البخاری (۱۳۷) و مسلم (۳۶۱).

تعداد بازدید: 18

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: بعض الناس عندما يريدون الوضوء يتوضؤون داخل الحمامات المخصصة لقضاء الحاجة فيخرجون وقد ابتلت ولا شك أن الحمامات لا تخلو من النجاسات، فهل تصح الصلاة في ملابسهم، و ملابسهم تلك؟ وهل يجوز فعلهم ذلك؟

فأجاب – رحمه الله تعالى-: قبل أن أجيب على هذا السؤال أقول: إن هذه الشريعة ولله الحمد كاملة من جميع الوجوه، وملائمة لفطرة الإنسان التي فطر الله الخلق عليها، حيث إنها جاءت باليسر والسهولة، بل جاءت لإبعاد الإنسان عن المتاهات في الوساوس والتخيلات التي لا أصل لها.

وبناء على هذا فإن الأصل في الإنسان بملابسه أن يكون طاهرا ما لم يتيقن ورود النجاسة على بدنه أو ثيابه، وهذا الأصل يشهد له قول النبي صلى الله عليه وسلمحين شكي إليه الرجل يخيل إليه أنه يجد الشيء في صلاته، يعني: الحدث، فقال -صلى الله عليه وسلم -: «لا ينصرف حتى يسمع صوتاً أو يجد ريحا»، فالأصل بقاء ما كان على ما كان، فثيابهم التي دخلوا بها الحمامات التي يقضون بها الحاجة كما ذكره السائل إذا تلوثت بماء فمن الذي يقول إن هذه الرطوبة هي رطوبة النجاسة من بول، أو ماء متغير بغائط، أو نحو ذلك؟ فإذا كنا لا نجزم بذلك فالأصل الطهارة، صحيح أنه قد يغلب على الظن أنها تلوثت بشيء نجس، ولكن ما دمنا لم نتيقن فإن الأصل بقاء الطهارة.

فنقول في الجواب على هذا السؤال: إنهم إذا لم يتيقنوا أن ثيابهم أصيبت بشيء نجس فإن الأصل بقاء الطهارة، ولا يجب عليهم غسل ثيابهم، ولهم أن يُصَلُّوا بها ولا حرج.