(۵۳۹۹) سوال: بر زن خود قسم خوردم که اگر به خانه‌ی فلانی رفتی تو مانند خواهرم بر من حرام می‌باشی و او نیز رفت و به من گفته است که فراموش کرده‌ام، حکم آن چیست؟

جواب:

اولا تو به عدم استفاده از این کلمات نصیحت می‌کنم چون بسیار خطرناک هستند و انسان وقتی که به زن خود بگوید: همبستری با تو مانند همبستری کردن با مادرم یا خواهرم بر من حرام است یا مانند، ظهار کرده است و اللهÀ در کتابش حکم ظهار را بیان کرده و فرموده است: {ٱلَّذِینَ یُظَـٰهِرُونَ مِنكُم مِّن نِّسَاۤىِٕهِم مَّا هُنَّ أُمَّهَـٰتِهِمۡۖ إِنۡ أُمَّهَـٰتُهُمۡ إِلَّا ٱلَّـٰۤـِٔی وَلَدۡنَهُمۡۚ وَإِنَّهُمۡ لَیَقُولُونَ مُنكَرࣰا مِّنَ ٱلۡقَوۡلِ وَزُورࣰاۚ وَإِنَّ ٱللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورࣱ} [سوره المجادلة: ۲] : (کسانی از شما که زنان‌شان را ظهار می‌کنند، آنان هرگز مادران‌شان نیستند، مادران‌شان فقط کسانی اند که آن‌ها را زاده‌اند، بی‌گمان آن‌ها سخنی زشت و دروغ می‌گویند، و همانا الله عفوکنندۀ آمرزگار است) و بیان نموده است که کفاره‌ی ظهار آزاد کردن برده است و اگر نیافت دو ماه را پشت سرهم روزه بگیرد و اگر نتوانست به ۶۰ مسکین غذا دهد و همچنین جایز نیست که با همسرش همبستری کند تا زمانی که کفاره را نپرداخته است که با آزاد کردن برده است اگر که قادر است و اگر قادر به آن نیست، دو ماه پشت سرهم روزه گرفتن است و اگر قادر به آن نیز نیست به ۶۰ مسکین غدا دادن است لذا این امر خطرناکی است.

اما آنچه متعلق به سوال تو می‌باشد که همسرت فراموش کرده است پس تو قسم‌گیر نمی‌شوی یعنی کفاره بر تو لازم نیست چون قول راجح این است که کسی که کسی را قسم گیر کند و او نیز از روی فراموشی مخالف قسم را انجام دهد پس او قسم گیر نمی‌شود همانطور کسی که بر خود قسم بخورد اگر که فلان کار را انجام دهد و از روی فراموشی انجام داد پس کفاره‌ای بر او نیست.