(۳۷۷۰) حکم اعلام نیت روزه توسط امام پیش از نماز وتر

(۳۷۷۰) سوال: امام قبل از خواندن یک رکعت نماز وتر، نشسته و می‌گوید: (نیت روزه نمایید بارك الله فيكم) سپس همگی می‌گوییم: (بار الها! نیت می‌کنیم که فردا که روزی از ماه رمضان است را روزه بگیریم؛ آن ‌را از ما بپذیر). حكم این کار چیست؟

جواب:

این کار، بدعت زشتی است که دستور امام به آن نیز بیانگر جهل و نادانی او است. نیت روزه در اول شب نیست بلکه نیتش به هنگام سحر است لذا هرگاه شخص سحری خورد، نیت می‌کند و البته نیازی به تلفظ و بر زبان آوردن نیت نیست؛ زیرا تلفظ و بر زبان آوردن نیت، بدعت و نشان‌دهنده‌ی جهل انسان است. چگونه می‌توانی به پروردگارت خبر دهی که قصد نماز خواندن، روزه گرفتن یا صدقه دادن داری؟ مگر چنین نیست که الله À همه چیز را می‌داند!؟ او از درون قلبت آگاه است! لذا گفتن این سخن، بیهوده‌ است. جایگاه نیت، قلب است و انسان نباید هرگز آن را بر زبان بیاورد زیرا گفتنش بدعت است و تفاوتی ندارد که با صدای پایین یا بلند، تلفظ کند.

تعداد بازدید: 1

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل قبل آخر ركعة من سُنَّةَ الوِثر يجلس الإمام في استراحة، ويقول: انووا الصيام، بارك الله فيكم. فنقول جميعا: اللهم إنا نوينا صيام غدٍ من شهر رمضان، فتقبله مِنَّا. فما حكم ذلك؟

فأجاب -رحمه الله تعالى-: هذا بدعة منكرة، وأمْرُ الإمام به يدلُّ على جَهْلِه، والصيام ليست نيته في أول الليل، فإنما تكون نيته عند السحور، فإذا تَسَخَّر الإنسانُ نَوَى، ثم إنه لا يحتاج إلى التلفظ بالنية؛ لأن التلفظ بالنية بدعة، وهو جهل بالإنسان أيضًا؛ كيف تخبر رَبَّك بأنك نويت أن تصلي، أو نويت أن تصوم، أو نويت أن تتصدَّق، أو ما أشبه ذلك؟ أليس الله تعالى يعلم ذلك!؟ هو يعلم ما في قلبك، فكلامك هذا إذن لغو، والنية محلها القلب، ولا ينطق بها باللسان أبدا، والنطق بها بدعة، سواء كان ذلك سرًا أم جهرًا.