(۳۲۱۵) حکم سقط جنین در شرایط اضطراری

(۳۲۱۵) سوال: دچار حادثه‌ای شدم در حالی که حامله بودم و زمانی که جنین به پنج ماهگی رسید، پزشک مرا به سقط جنین دستور داد زیرا زندگی جنین به خطر می‌افتد؛ آیا من در صورت سقط جنین گناه‌کار می‌شوم هرچند که خود موافق این کار نبودم اما این قضا و قدر الهی بوده است؟

جواب:

هرگاه جنین به چهار ماهگی رسید الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ ملکی را می‌فرستد و در او روح می‌دمد و هرگاه در او روح دمیده شد انسان کامل می‌شود و در هیچ صورت جایز نیست سقط شود حتی اگر پزشکان تایید کنند که اگر سقط نشود زندگی مادرش به خطر می‌افتد حتی اگر مادرش در صورت عدم سقط بمیرد؛ زیرا زمانی که در او روح دمیده شد مانند انسان زنده است و هیچ کس حق ندارد به خاطر زنده ماندن خودش دیگری را به قتل برساند.

اگر کسی بگوید در این صورت، یعنی هرگاه مادر بمیرد، کودک نیز خواهد مرد، می‌گوییم: حتی اگر اینگونه باشد؛ زیرا که مرگ مادر به دست ما نبوده است؛ بلکه الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ او را میرانده است برخلاف زمانی که جنین سقط شود و بمیرد که در این صورت مرگ جنین توسط ما بوده و برای هیچ مومنی جایز نیست که برادر مومنش را به قتل برساند.

تعداد بازدید: 5

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: تعرَّضْتُ لحادث وكنت حاملا، وعندما بلغ الجنين خمسة أشهر أمرني الطبيب بإنزاله؛ لأنه خطر على حياته. فهل على إثم في إنزال الجنين، علما بأنني كنت غير موافقة، ولكن هذا قدر الله؟

فأجاب رحمه الله تعالى: إذا بلغ الجنين في بطن أمه أربعة أشهر بعث الله -تعالى- إليه مَلَكًا فنَفَخ فيه الروح، وإذا نفَخَ فيه الروح صار إنسانًا كاملا، لا يحل إسقاطه بأي حال من الأحوال حتى لو قرر الأطباء أنه إذا لم ينزل كان خَطَرًا على حياة أمه فإنه لا يجوز تنزيله، ولو ماتت الأم بعدم تنزيله؛ وذلك أنه إذا نُفِخَتْ فيه الروح صار إنسانًا حيًّا سويًا، ولا يحل لأحد أن يقتل أحدًا من

أجل إبقاء حياته.

فإن قال قائل في هذه الحالة: إذا ماتت الأم فسيموت الطفل. فالجواب أن نقول: وعلى هذا التقدير فليكن؛ لأن موت الأم حينئذ ليس بفعلنا، بل هو بفعل الله عز وجل، بخلاف ما إذا نزل الحمل ومات بسبب تنزيله؛ فإن موته يكون من فعلنا، ولا يحل لمؤمن أن يقتل أخاه المؤمن.