(۲۹۰۸) حکم امامت با لباس نجس پس از شروع نماز جماعت

(۲۹۰۸) سوال: هنگامی که امام برای مردم نماز خواند و بعد از تکبیرة الاحرام به یاد آورد که لنگ زیرینش نجس است در این حالت باید چه کاری انجام دهد؟

جواب:

هنگامی که امام برای مردم نماز خواند سپس به یاد آورد که لنگش نجس است اگر بالای آن لباسی وجود دارد که او را می‌‌پوشاند لنگش را بیرون می‌‌آورد و به نمازش ادامه می‌‌دهد زیرا پیامبر ﷺ برای اصحاب نماز می‌‌خواند در حالی که دمپایی پوشیده بود در این هنگام جبرئیل به نزدش آمد و به او خبر داد که بر روی آن دو نجاست است لذا پیامبر ﷺ آن دو را بیرون آورد و به نمازش ادامه داد. [۱] بنابراین در هر چیزی که نجس است به نمازگزار این‌‌گونه می‌‌گوییم که اگر در اثنای نماز به یاد آورد اگر برایش مقدور بود که آن را بیرون بیاورد، آن را بیرون می‌‌آورد و به نمازش ادامه می‌‌دهد اما اگر جز این لنگ چیز دیگری نپوشیده باشد در این صورت برایش مقدور نیست که آن را بیرون بیاورد لذا از نماز خارج شده و به یکی از نمازگزاران توصیه نموده که جلو بیاید و نماز را برای آن‌‌ها تکمیل کند و فرقی ندارد که آن را در اول رکعت به یاد بیاورد یا اینکه بعد به یاد بیاورد.

همچنین همانند این است هنگامی که امام جلو آمد تا اینکه برای مردم نماز بخواند سپس در اثنای نماز به یاد آورد که وضو نگرفته است در این صورت از نماز خارج می‌‌شود و به یکی از نمازگزاران امر نموده که جلو بیاید و نماز را برای آن‌‌ها کامل نماید.

برای انسان شایسته است که اگر نجاستی به او رسید برای شستن آن بشتابد تا از آن پاک شود همچنین تا اینکه فراموش نکند و نماز بخواند در حالی که نجاست بر او است و دلیل آن از سنت این است که بچه‌‌ی کوچکی که غذا نخورده بود به نزد رسول الله ﷺ آورده شد لذا او را در آغوشش قرار داد و در آغوشش ادرار کرد لذا پیامبر ﷺ درخواست آب نمود و فورا بر آن آب پاشید. [۲] و هنگامی که اعرابی به مسجد آمد و در گوشه‌‌ای از مسجد ادرار کرد پیامبر ﷺ درخواست آب نمود سپس بر آن ریخته شد. [۳]

لذا برای انسان شایسته است که هرگاه نجاستی به او رسید برای پاک کردن آن بشتابد و نگوید: هنگامی که خواستم وضو بگیرم آن را می‌‌شویم زیرا امکان دارد فراموش کند و زیرا امکان دارد قسمتی که تر است را در بر بگیرد و آن قسمت نیز نجس شود.

[۱] تخریج آن گذشت.

[۲] بخاری: کتاب الوضوء، باب بول الصبیان، شمارهی (۲۲۲)، مسلم: کتاب الطهارة، حکم بول الطفل الرضیع و کیفیة غسله، شمارهی (۲۸۶).

[۳] بخاری: کتاب الوضوء، باب بول الصبیان، شمارهی (۲۲۲)، و مسلم: کتاب الطهارة، باب حکم بول الطفل الرضیع و کیفیة غسله، شمارهی (۲۸۶).

تعداد بازدید: 0

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: إذا صلى الإمام بالناس، وذكر بعد تكبيرة الإحرام أن إزاره ،نجس، فماذا عليه أن يفعل في هذه الحالة؟

فأجاب رحمه الله تعالى: إذا صَلَّى الإمام بالناس، ثم ذكر أن إزاره نجس، فإن كان عليه ثوب فوقه يستره خلع إزاره واستمر في صلاته؛ لأن النبي صلى الله عليه وسلم كان يصلي بأصحابه وعليه نعلان فأتاه جبريل فأخبره أن فيهما أذى أو قذرًا، فخلعها النبي صلى الله عليه وسلم ومضى في صلاته. وهكذا نقول في كل شيء نجس على المصلي، فيذكر في أثناء صلاته ذلك، فإنه إذا تمكن أن يخلعه خلعه واستمر في صلاته، أما إذا لم يكن عليه سوى الإزار فإنه حينئذ لا يمكنه خلعه، فينصرف من صلاته، ويأمر بعض المأمومين أن يتقدم فيتم بهم الصلاة، وسواء ذكر ذلك في أول ركعة أو فيما بعدها.

ومثل ذلك لو تقدم الإمام يصلي بالناس ثم ذكر في أثناء الصلاة أنه لم يتوضأ، فإنه ينصرف من صلاته، ويأمر أحد الجماعة أن يتقدم فيتم بهم الصلاة.

وينبغي للإنسان إذا أصابته نجاسة أن يُبَادِرَ بغسلها، تنزها منها، ولئلا السُّنَّة: أن النبي صلى الله عليه وسلم أُتِيَ بغلام ينسى فيصلي وهو متلبس بها، ودليل ذلك من السُّنَّة: أن النبي ا صغير لم يأكل الطعام، فوضعه في حجره فبال على حجر النبي -عليه الصلاة والسلام-، فدعا النبي صلى الله عليه وسلم بماء فأتبعه إياه في الحال. ولما جاء الأعرابي وبَالَ في طائفة من المسجد أي في جانب منه أمر النبي صلى الله عليه وسلم بِذَنُوب من ماء فأهريق عليه.

فالذي ينبغي للإنسان إذا أصابته نجاسة أن يبادر بالتطهر منها، لا يقول: أدعها حتى أتوضأ؛ لأنه قد ينسى ولأن هذه النجاسة قد تصيب طرفًا منه رطبا فيتنجس بها.