(۲۲۱۳) حکم خواندن فاتحه و اذکار با صدای بلند در نماز جماعت

(۲۲۱۳) سوال: بعضی از مردم -الله ما و ایشان را هدایت کند- هنگامی که به صف نماز می‌ایستاند و همراه مردم نماز می‌خوانند فاتحه را به جهر می‌خوانند و همچنین در سجده و رکوع نیز با صدای بلند ذکر می‌گویند و این برای کسی که کنار آن است سبب تشویش می‌شود، آیا این جایز است یا نه؟ لطفا ما را راهنمایی کنید جزاکم الله خیرا.

جواب:

برای مأموم جایز نیست که قرائت و دعا طوری جهری بخواند که بر اطرافیانش تشویش ایجاد کند زیرا روزی رسول الله ﷺ به سوی اصحابش خارج شد و ایشان قرائت را به جهر می‌خوانند پس رسول الله ﷺ فرمودند: «لا یجهرنَّ بعضکم علی بعض في القرآن -أو قراءة-»[۱] (کسی بر یک‌دیگر با صدای بلند قرآن -قرائت- نخواند) زیرا که برادران نماز گزارش را اذیت می‌کند و الله À می‌فرماید: {وَٱلَّذِینَ یُؤۡذُونَ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ وَٱلۡمُؤۡمِنَـٰتِ بِغَیۡرِ مَا ٱكۡتَسَبُوا۟ فَقَدِ ٱحۡتَمَلُوا۟ بُهۡتَـٰنࣰا وَإِثۡمࣰا مُّبِینࣰا} [سوره اﻷحزاب: ۵۸] (و کسانی‌که مردان مؤمن و زنان مؤمن را بی هیچ گناهی‌که مرتکب شده باشند؛ آزار می‌دهند، به راستی (بار) بهتان و گناه آشکاری را به دوش کشیده‌اند) و چون که این مرد راضی نمی‌شود که دیگری با خودش چنین برخورد کند و هنگامی که این را برای خودش نمی‌پسندد پس چگونه برای دیگران راضی می‌شود و رسول الله ﷺ می‌فرماید: «لَا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ»[۲] (هیچ یک از شما (بر وجه کمال) ایمان نمی آورد تا آن که برای برادر مسلمان خود دوست بدارد آنچه را برای خود دوست می‌دارد) پس با این سه دلیل واضح شد که برای کسی از مأمومین جایز نمی‌باشد که طوری جهر بخواند که بر نماز‌گزاران اطرافش تشویش ایجاد کند نه در قرائت و در تسبیح و در نه در دعا کردن.

[۱] رواه احمد (۳۶/۲).

[۲] رواه البخاری (۱۳) و مسلم (۴۵).

تعداد بازدید: 3

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: بعض الناس – هدانا الله وإياهم- إذا جاء إلى الصلاة وصف يصلي مع الجماعة فإنه يجهر في الصلاة بالفاتحة، وبالسجود، والركوع، وهذا يشوش على من بجانبه، فهل هذا جائز أم لا؟ أفتونا جزاكم الله خيرا.

فأجاب – رحمه الله تعالى-: لا يجوز للمصلي أن يجهر بالقراءة إذا كان مأموما، ولا بالتسبيح ولا بالدعاء على وجه يُشَوِّشُ به على من حوله، لأن النبي صلى الله عليه وسلم خرج إلى أصحابه ذات يوم وهم يقرؤون ويجهرون، فقال النبي صلى الله عليه وسلم: »لا يجهر بعضكم على بعض في القرآن»، أو قال: «في القراءة»، ولأن في هذا أذية لإخوانه المصلين وقد قال الله تعالى: ﴿ وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَنَا وَإِثْمًا مُّبِينًا ﴾ [الأحزاب: ٥٨] ولأن هذا الرجل لا يرضى أن يفعله غيره معه، وإذا كان لا يرضاه لنفسه فيكف يرضاه لغيره، وقد قال النبي صلى الله عليه وسلم: «لا يؤمن أحدكم حتى يحب لأخيه ما يحب لنفسه». فبهذه الأدلة الثلاثة يتبين أنه لا يجوز للمرء المأموم أن يجهر جهرًا يُشَوِّشُ به على من حوله من المصلين، لا في القراءة، ولا في التسبيح، ولا في الدعاء.