(۱۹۹۴) حکم شرع در مورد نماز در مسجدی که ضریح در آن وجود دارد

(۱۹۹۴) سوال: حکم شرع در مورد نماز در مسجدی که ضریح در آن وجود دارد چیست؟

جواب:

ضریح یعنی قبر و مسجدی که در آن ضریح وجود دارد از دو حالت خارج نیست:

حالت اول: این که مسجد بر روی ضریح یعنی قبر بنا شده است پس نماز در این مسجد صحیح نمی‌باشد زیرا که شرعا اقرار بر این مسجد جایز نیست بلکه واجب است که از بین برود و آن مکان خالی شود از مسجد و نماز اطراف قبر زیرا رسول اللهÀ می‌فرماید: «لا تصلوا إلي القبور»[۱] (به سمت قبور نماز نخوانید).

حالت دوم: این که ابتدا مسجد بوده است و بعد میت به هر سببی در آن دفن شده است پس این مسجد نماز در آن درست می‌باشد بشرط این که قبر در قبله‌ی آن نباشد ولی واجب است که این قبر نبش شود و همراه مسلمانان در قبرستان دفن شود و بقای آن به آن حالت حلال نیست زیرا که مسجد برای نماز بنا شده است نه برای دفن کردن در آن و این میت از دفنش در مسجد نفعی نمی‌برد و اگر میت از اهل سعادت می‌باشد پس او اهل سعادت است اگر که در دورترین نقطه‌ی بیابان نیز دفن شده باشد و اگر از اهل شقاوت است پس او اهل شقاوت است اگر چه در مسجد نیز دفن شده باشد.

و من در این مناسبت برادرانمان را که به این مبتلا شده‌اند نصیحت می‌کنم که یا مسجدی که بر روی قبر بنا شده است را از بین ببرند که قبر سابق بوده است و سپس مسجد بر روی آن بنا شده است یا این که میت را از قبرش بیرون بیاورند تا همراه مردم دفن شود اگر که مسجد سابق بوده و بعد میت در آن دفن کرده‌اند زیرا که اهل میت حق ندارند میتشان را در مسجدی دفن کنند که برای نماز آماده شده است.

[۱] تخریج آن گذشت.

تعداد بازدید: 4

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: ما حكم الشرع في الصلاة بمسجد فيه ضريح؟

فأجاب – رحمه الله تعالى-: الضريح يعني القبر، والمسجد الذي فيه ضريح لا يخرج عن حالين الحال الأولى : إما أن يكون المسجد مبنيا على الضريح – يعني: على القبر فهذا مسجد لا تصح الصلاة فيه، لأنه مسجد لا يجوز إقراره شرعًا، بل يجب هدمه وتخلي المكان عنه وعن الصلاة حول القبر، لقول النبي -صلى الله عليه وعلى آله وسلم-: «لا تصلوا إلى القبور».

والحال الثانية: أن يكون المسجد سابقا على القبر، ولكن يدفن فيه الميت لسبب من الأسباب، فهذا المسجد تصح فيه الصلاة، بشرط أن لا يكون القبر في القبلة، ولكن يجب أن يُنبَشَ هذا القبر وأن يدفن مع الناس في المقبرة، ولا يحل إبقاؤه في المسجد، لأن المساجد إنما بنيت للصلاة فيها لا للدفن فيها، ثم إن الميت لا ينتفع بدفنه في المسجد، والميت إن كان من أهل السعادة فهو في سعادة ولو دفن في أقصى البر، وإن كان من أهل الشقاوة فهو من أهل الشقاوة ولو دفن في المسجد.

وإننا بهذه المناسبة ننصح إخواننا الذين ابتلوا بهذا أن يطالبوا إما بهدم المسجد إن كان مبنيا على القبر، بأن يكون القبر سابقا عليه ثم بني عليه المسجد، وإما بإخراج الميت من قبره حتى يدفن مع الناس إذا كان المسجد سابقا للقبر، لأنه ليس لأهل الميت الحق في أن يدفنوه في المسجد الذي أعد للصلاة.