(۱۵۰۴) حکم باطل شدن وضو به دلیل خروج نجاست زیاد

(۱۵۰۴) سوال: در برخی کتابچه‌ها درباره‌ی باطل‌کننده‌های وضو خواندم؛ از جمله باطل‌کننده‌های وضو، نجاست زیاد که از بدن خارج می‌شود را نام برده‌ بود؛ لطفا در این باره توضیح دهید.

جواب:

منظور شخص از نجاستی که از بدن خارج می‌شود، نجاستی است که از جایی غیر از شرمگاه جلو و پشت خارج شود؛ چنان که مثلا اگر شخصی زخمی شود و خونریزی کند و این خون زیاد باشد یا اگر کسی استفراغ کند و استفراغش زیاد باشد؛ این‌ موارد، نجس است و وضو را باطل می‌کند.

البته صحیح این است که موارد مذکور، وضو را باطل نمی‌کند زیرا دلیلی برای باطل شدن وضو به سبب این موارد، وجود ندارد؛ وقتی که دلیلی برای باطل شدن وضو به سبب این موارد، وجود نداشته باشد نیز جایز نیست که عبادت بندگان الله À را با چیزی که ‌دلیلی ندارد، فاسد و باطل بدانیم؛ زیرا وضو با دلیل شرعی ثابت شده است و چیزی که با دلیل شرعی ثابت شود، فقط با دلیل شرعی می‌توان حکم به باطل بودن آن کرد. چگونه به خودمان جرأت و جسارت دهیم و عبادت بندگان الله B را با حکمی که دلیل شرعی ندارد، فاسد و باطل بدانیم؟ حال آن‌ که الله B در روز قیامت، ما را مورد بازخواست قرار خواهد داد! هر کس باطل کننده‌ای برای هر عبادتی از عبادت‌ها اعم از نماز، روزه، وضو و… بدون دلیل شرعی قرار دهد، خود را برای بازخواست در روز قیامت آماده کند زیرا همان‌گونه که اثبات عبادت فقط با دلیل شرعی جایز است، فاسد و باطل دانستن یک عبادت نیز فقط با دلیل شرعی، جایز می‌باشد.

بنابراین دیدگاه راجح، این است که چیزی که از جایی غیر از محل خروج ادرار و مدفوع، از بدن خارج شود، وضو را باطل نمی‌کند. چیزی که از شرمگاه جلو و پشت خارج می‌شود، اگر مانند سلس البول مستمر و همیشگی باشد، وضو را باطل نمی‌کند. این فرد یک بار وضو می‌گیرد سپس نیاز نیست دوباره وضو بگیرد مگر این ‌که باطل کننده‌ی دیگری غیر از این ادرار از او خارج شود. این دیدگاه جمعی از علما است. برخی دیگر نیز گفته‌اند: این موارد، وضو را باطل نمی‌کند اما این فرد باید برای وقت هر نماز، وضو بگیرد.

تعداد بازدید: 9

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: قرأتُ في بعض الكتيبات الصغيرة عن نواقض الوضوء، وكان من ضمن نواقض الوضوء هذا الشرط، وهو: النجاسة الفاحشة الخارجة من الجسد. أفيدونا عن معرفة هذا.

فأجاب – رحمه الله تعالى-: مراد القائل بـ: الخارج النجس من البدن. يعني: من غير الدبر والقُبل، كما لو جُرح الإنسان، فخرج منه دم، وكان هذا الدم كثيرا، أو تقيأ الإنسان، وخرج منه قيء كثير، فإنه نجس ينقض الوضوء.

والصحيح أنه لا ينقض الوضوء؛ لأنه لا دليل على نقض الوضوء، وإذا لم يكن فيه دليل على نقض الوضوء بذلك فإنه لا يجوز أن نفسد عبادة الخلق بما لا دليل فيه؛ لأن الوضوء ثبت بدليل شرعي وما ثبت بدليل شرعي فإنه لا يجوز رفعه إلا بدليل شرعي كيف نجسر على أن نفسِد عبادة عِباد الله بشيء ليس فيه دليل من الله – عز وجل؟ وسوف يسأله الله عن ذلك يوم القيامة، وكل من ادعى شيئًا مُفسِدًا لأي عبادة من العبادات؛ من صلاة، أو صيام، أو وضوء، أو غيرها، بلا دليل فليستعد للمساءلة يوم القيامة؛ لأنه كما لا يجوز أن نثبت عبادة إلا بدليل ، فلا يجوز أن نفسد عبادة إلا بدليل.

فالقول الراجح في هذه المسألة: أن الخارج من غير السبيلين لا ينقض الوضوء، وأما الخارج من السبيلين إذا كان دائما، لا يمكن للإنسان دفعه ولا إمساكه؛ كسلس البول، فإنه لا ينقض الوضوء، ويتوضأ الإنسان أول مرة، ثم لا يلزمه إعادة الوضوء، إلَّا إذا وُجد ناقض غير هذا البول الذي يخرج، قال بهذا طائفة من أهل العلم – رحمهم الله-.

وقال آخرون: بل إنه لا ينقض الوضوء، ولكن عليه أن يتوضأ لوقت كل صلاة.