۲۲۳ – از شیخ رحمه الله سوال شد: آیا طلاب علمی که عقیده را بر منهجی غیر از منهج سلف صالح رضی الله عنهم خوانده‌اند، و حجت می‌آورند که فلان عالم یا فلان امام، چنین عقیده‌ای داشته، معذور دانسته می‌شوند؟
جواب دادند: چنین شخصی معذور دانسته نمی‌شود، چه اینکه حق به او رسیده. زیرا اتباع از حق واجب است و باید به دنبال حق باشد تا زمانی که برایش آشکار شود.
حق – الحمدلله – نمایان و آشکار، و برای کسی که نیتش صاف و منهجش نیکوست، واضح است. زیرا الله عز و جل در کتابش می‌فرماید: {وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ}[۱]، یعنی: {و به‌راستی قرآن را برای پندگرفتن آسان نمودیم؛ پس آیا پندپذیری وجود دارد}. اما بعضی مردم – چنان که برادر سائلمان ذکر کردند – از کسانی پیروی می‌کنند و آنها را تعظیم می‌نمایند و حاضر نیستند از رأی آنها دست بکشند، در حالی که در ذهنشان حس می‌کنند که نظریات بزرگانشان ضعیف یا باطل است. اما تعصب و هوی و هوس، حتی اگر هدایت نیز برایشان تبیین شده باشد، آنها را وادار به موافقت با بزرگانشان می‌کند.
[۱] – سوره قمر، آیه «۲۲».
