(۶۴۰۰) راهکار شرعی برای غلبه بر ترس از قرائت در جمع و امامت نماز

(۶۴۰۰) سوال: من دانشجویی هستم که در دانشکده‌ی شریعت تحصیل می‌کنم، و از مشکلی رنج می‌برم؛ و آن اینکه هرگاه استاد از من بخواهد که در برابر هم‌کلاسی‌هایم قرائت کنم، نمی‌توانم بخوانم و دچار ترس و اضطراب شدید می‌شوم همچنین اگر در نمازهای جهری امام جماعت باشم، باز هم نمی‌توانم قرائت کنم، من بسیار خجالتی هستم؛ ای شیخ گرامی، راه‌حل این مشکل چیست؟ درمان آن چیست؟ و شما چه توصیه‌ای به من می‌فرمایید؟

جواب:

این خجالتی بودن که سؤال‌کننده از آن شکایت کرده، خجالتی بیش از حد و فراتر از چیزی است که شایسته‌ی انسان است، درمان این حالت آن است که فرد در دل خود احساس کند کسانی که اطراف او هستند، انسان‌هایی همانند او هستند و تفاوتی با او ندارند، و به خودش تلقین کند که اگر حرفی بزند و اشتباهی در آن باشد، تمام مردم دچار اشتباه می‌شوند، و خطا مخصوص گروه خاصی نیست.

از جمله راه‌حل‌ها این است که خود را در مکان‌هایی تمرین دهد؛ مثلاً با دو یا سه نفر از هم‌کلاسی‌هایش گفت‌وگو کند و یا چیزی شبیه به آن و اگر حتی این را هم نتوانست، حداقل در اتاق خود با خودش صحبت کند؛ بایستد و حرف بزند گویی که در برابر مردمی ایستاده و سخن می‌گوید، این کار باعث می‌شود که کم‌کم خجالت از او زدوده شود زیرا اگر بر همین حالت باقی بماند، مردم از علم او بهره‌ای نخواهند برد، مگر از راه نوشتن، پس من به برادرمان توصیه می‌کنم که شجاع باشد و خود را به‌تدریج تمرین دهد تا سخن گفتن در برابر مردم قوی شود.

و عجیب آن است که او گفته این حالت حتی هنگام قرائت در نماز نیز برایش پیش می‌آید، با اینکه وقتی امام جماعت است، مردم پشت سر او هستند، و او در حال تلاوت کتاب الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است و سخنی از خود نمی‌گوید، ضمن اینکه خطا در قرآن در حد او معمولاً کم خواهد بود، پس توصیه‌ی من به او این است که خود را تمرین دهد تا الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ او و علمش را سودمند گرداند، و توفیق از سوی الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است.

تعداد بازدید: 0

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: أنا طالب أَدْرُس في كلية الشريعة، وأعاني من مشكلة، وهي أنني عندما يطلب مني المدرّس القراءة أمام الزملاء، لا أستطيع القراءة، ويصيبني خوف واضطراب شديد، وإذا كنت إمامًا في الصلاة الجهرية، فإني لا أستطيع أن أقرأ أيضًا، وأنا شديد الخجل، وسؤالي يا فضيلة الشيخ: ما هو الحل لهذه المشكلة؟ وما العلاج؟ وبماذا تنصحونني؟

فأجاب – رحمه الله تعالى-: إن هذا الخجل الذي يعتري السائل خَجَل زائد فوق ما ينبغي أن يكون الإنسان عليه، ودواء ذلك أن يشعر بأن الذين حوله من الناس، إنما هم من جنسه لا يختلفون عنه، وأن يُشعِر نفْسَه أنه إذا تكلم فأخطأ، فإن كل الناس يخطئون فليس الخطأ مقصورًا على طائفة دون أخرى.

ومن دواء ذلك أن يُمَرِّن نفسه في أمكنة خاصة، مثل أن يقوم يتحدث مع زملائه اثنين أو ثلاثة، أو نحو ذلك، وإن لم يستطع، فليتحدث إلى نفسه فقط في حجرته، يقوم ويتكلم، كأنما يتكلم أمام أناس، حتى يزول عنه الخجل شيئًا فشيئًا، لأنه إن بقي على هذه الحال فإن الناس سوف يفقدون الانتفاع بعلمه، اللهم إلا عن طريق الكتابة، لذلك أنصح أخانا بأن يكون شجاعا، وأن يُمَرِّن نَفْسَه شيئًا فشيئًا حتى يقوى على مواجهة الناس بالكلام.

والعجب أنه ذكر أن هذا يعتريه حتى في قراءة الصلاة، مع أنه إذا كان إمامًا، فالناس وراءه، وهو يقرأ كتاب الله -عز وجل- لا يأتي بكلام من عنده، والخطأ في القرآن في مستوى كمستوى هذا السائل سيكون قليلا، فنصيحتي له أن يُمَرِّن نفسه، حتى ينفع الله به وبعلمه، والله الموفق.