(۳۵۰۶) سوال: اخیراً پدرم از دنیا رفته است. بسیاری از مردم مرا نصیحت می‌کردند که به خاطر وفات وی گریه نکنم. آیا گریه کردن من به خاطر او زیانی به او می‌رساند؟ نظر به این که گاهی نمی‌توانم خود را از گریه کردن باز دارم، خصوصاً زمانی که لباس و وسایلش را ببینم و پشتیبانی‌های او از ما را به یاد بیاورم. لطفاً در این باره توضیح دهید، الله À به شما اجر دهد.

جواب:

بر اثر گریه کردن بر پدرش گناهی بر وی نیست. زیرا این امری فطری است که انسان نمی‌تواند آن را دفع کند به ویژه زمانی که مصیبت را به یاد آورد یا چیزی از آثارش مثل کتاب، لباس، مجلس و چنین چیزهایی را ببیند اما برای انسان شایسته است به الله À پناه ببرد، صبر و شکیبایی کرده و مصیبتش و آنچه از دست داده را زیاد یاد نکند زیرا هر چه بیش‌تر مصیبت را یاد کند اندوهش تازه می‌شود در حالی که انسان امر شده اندوه را از خودش دور کند و تا جایی که می‌تواند خوشحالی را به خود وارد سازد اما کسی که خودش را به گریه وا می‌دارد از این کار باز داشته می‌شود خصوصاً اگر گریه‌اش همراه با نوحه‌سرایی و یاد کردن از خوبی‌های میت باشد. نوحه‌سرایی بدین صورت است که با صدا گریه کند مانند نوحه سرایی کبوتر. تعریف کردن از خوبی های میت نیز بدین صورت است که بگوید: پدرم! حالا چه کسی فلان چیز را برای ما می‌آورد؟ چه کسی فلان چیز را برای خانه تهیه می‌کند؟ و غیره.

به همین مناسبت دوست دارم برادران مسلمانم را به آنچه در بعضی از روزنامه‌ها رخ می‌دهد -هر چند که الحمدالله کم است- یادآور شوم. می‌بینی که نویسنده پیرامون دوستش که از دنیا رفته در نوشته‌اش او را مخاطب قرار داده و می‌گوید: فلانی! ای کسی که در مجالسمان با او انس می‌گرفتیم، ای کسی که صبحگاهان و شامگاهان با او خلوت می‌کردیم، ای کسی که با ما سخنان نیک می‌گفت و غیره که این کار از جمله همان تعریف کردن از خوبی های میت است که از آن نهی شده است.

 بنابراین برای انسان شایسته است اندوه را در خودش و دیگران شعله‌ور نکند.