(۲۷۳) درمان شرعی برای برای کسی که مبتلا به چشم زخم شده است

(۲۷۳) سوال: درمان شرعی برای برای کسی که مبتلا به چشم زخم شده چیست؟

جواب:

زیاد تلاوت کردن قرآن و آیاتی است که شفا با قرآن در آن یاده شده، است؛ مانند سوره‌ی فاتحه، آية الكرسي، سوره‌ی {قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ}، سوره‌ی {قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ}، سوره‌ی {قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ} است، همچنین آیاتی مانند این فرموده‌ی الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ: {وَنُنَزِّلُ مِنْ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ} [إلاسراء: ۸۲]: (از قرآن، آن‌ چه موجب درمان و مایه‌ی رحمت برای مؤمنان است، فرو می‌فرستیم)، {يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ} [یونس: ۵۷]: (ای مردم! پندی از طرف پروردگارتان و درمانی برای آن‌ چه در سینه‌ها وجود دارد آمده است) و دیگر دعاهایی که مناسب است.

این در صورتی است که فرد چشم‌ زننده را نشناسد اما اگر او را می‌شناخت باید چنان که پیامبر ﷺ به فرد چشم‌ زننده دستور داده عمل کند؛ بدین صورت که غسل کند یا وضو بگیرد و آبی که از او می‌ریزد را بر پشت یا سر بیمار بریزند یا به او بنوشانند تا درمان شود.

گاهی برخی افراد متهم می‌شود که برادر مسلمانش را چشم زده است؛ با سخنی که گفته یا قرینه‌ای که دلالت بر این مسئله دهد. وقتی فرد مبتلا یا خانواده‌اش نزد او آمده و از او بخواهند که غسل کرده یا وضو بگیرد از آنان نفرت پیدا کرده، آنان را دشنام داده و از اطاعت سرباز می‌زند که البته این رفتار اشتباه است زیرا چه بسا این مسئله واقعیت داشته باشد که در این صورت آزاری که با فعل خودش رسانده دفع می‌شود و اگر واقعیت نداشته باشد به او زیانی نمی‌رساند؛ زیرا اگر بیمار درمان نشد، می‌دانند که او چشم نزده است و اگر درمان شد، پی می‌برند که او چشم زده و از آزار رساندن به برادرش سالم می‌ماند که در هر صورت، ضرری به او نمی‌رسد.

اما برخی از مردم (پناه بر الله) تکبر او را به سمت گناه می‌کشاند که امتناع کرده و می‌گوید: من چشم زده‌ام؟ چشم من شور است؟ همان طور که به زبان عامی می‌گویند و سخنانی از این قبیل که اشتباه است؛ به برادرت سود برسان! اگر چشم زخم از تو بوده از آن خلاص شده و الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ این شخص را شفا می‌دهد و اگر از تو نبوده نیز ضرری به تو نمی‌رسد؛ یعنی اگر چشم زخم از تو نبوده آن چه از تو می‎‌گیرد سودی برایش نخواهد داشت که در نتیجه برائت تو از چشم زخم دانسته می‌شود.

***

تعداد بازدید: 1

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: ما العلاج الشرعي لمن أصيب بالعين؟

فأجاب رحمه الله تعالى: العلاج الشرعي كثرة القراءة على المصاب؛ قراءة القرآن والآيات التي فيها ذكر الشفاء بالقرآن، فيقرأ مثلا الفاتحة وآية الكرسي، و﴿قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ﴾ [الإخلاص: ١]، و﴿ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴾ [الفلق: 1]، و ﴿قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴾ [الناس:1]، ويقرأ مثل قوله تعالى: ﴿ وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴾ [الإسراء: ۸۲]، ﴿ يايها النَّاسُ قَدْ جَاءَ تَكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ ﴾ [يونس: ٥٧]، إلى غير ذلك من الأدعية المناسبة.

هذا إذا كان لا يعرف الذي أصابه بالعين، أما إذا كان يعرفه فليفعل ما أمر به النبي صلى الله عليه وسلم العائن؛ أن يغتسل، أو يتوضأ، ويؤخذ الماء الذي يتناثر منه، ويسقى المريض، أو يصب على رأسه وعلى ظهره حتى يشفى.

وقد كان بعض الناس يتهم بأنه أصاب أخاه بالعين إما لكلمة قالها أو قرينة تدل على ذلك، فيأتي إليه المصاب أو أهله يطلبون منه أن يغتسل بالوضوء أو بالغسل، فينفر منهم، ويسبهم ويشتمهم، ويأبى أن يطيع، وهذا خطأ؛ لأنه ربما يكون الأمر ،واقعا فإن كان واقعا حصل دفع الأذية التي حصلت منه بفعله بنفسه، وإن لم يكن واقعا فإنه لا يضره؛ لأنه إذا لم يشف المريض بذلك علم أنه لم يصبه بالعين، وإذا شفي بذلك علم أنه أصابه، وسلم من أذية أخيه. ومن العقوبة التي تترتب على ذلك إذا كان هو الذي أصابه، وهذا لا يضره.

لكن بعض الناس – والعياذ بالله – تأخذه العزة بالإثم، ويأبى يقول: أنا عائن؟! أنا نحوت؟! كما باللغة العامية وما أشبه ذلك، وهذا خطأ، انفع أخاك؛ إن كانت العين منك تكون قد تخلصت منها، وشفى الله صاحبك، وإن لم تكن منك فإنه لا يضرك، أعني: إذا لم تكن منك لم ينفعه ما أخذ منك، وحينئذ يعرف أنك بريء من العين.