(۱۱۸۳) حدیث نزول روزانه ۱۲۰ رحمت بر کعبه

(۱۱۸۳) سوال: این حدیث تا چه حد صحت دارد: «الله روزانه ۱۲۰ رحمت بر این خانه – یعنی کعبه – نازل می‌کند: شصت رحمت برای طواف کنندگان و چهل رحمت برای نمازگزاران و بیست رحمت برای کسانی که به آن نگاه می‌کنند»؟^[۱]

جواب:

صحت این حدیث از رسول اللهﷺ ثابت نیست. نگاه کردن به کعبه عبادت نیست. اگر به این قصد به کعبه نگاه کند که در این بنای با عظمت که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ حج آن را بر بندگانش فرض کرده و با این تفکر، ایمانش زیادتر شود، خوب است. اما اینکه فقط بخواهد به کعبه نگاه کند و با این نگاه کردن، ثواب ببرد، خیر. با این توضیح، ضعف این قول مشخص می‌شود که می‌گوید: سنت است که نمازگزار وقتی کعبه در دید اوست، به جای نگاه کردن به محل سجود، به کعبه نگاه کند.

این قول ضعیف است؛ چون دلیلی برایش وجود ندارد. نیز چون کسی که به کعبه نگاه می‌کند در حالی که مردم دارند دور آن طواف می‌کنند، قلبش مشغول می‌شود. برای نمازگزار سنت است که به محل سجودش نگاه کند، البته به جز در حالت تشهد که باید به نوک انگشت اشاره که با آن اشاره می‌کند بنگرد. همچنین در نشستن بین دو سجده که هنگام دعا، با انگشتش اشاره می‌کند و باید به انگشتش نگاه کند.

***

[۱] روایت بیهقی در «شعب الإیمان»، (ج۳، ص۴۵۴، حدیث شماره ۴۰۵۱)، و می‌گوید: این را یوسف بن سفر روایت کرده که ضعیف است. لفظ روایت چنین است: «يقول الله تبارك وتعالى كل يوم مائة رحمة ستين منها على الطائفين بالبيت وعشرين على أهل مكة وعشرين على سائر الناس».

تعداد بازدید: 1

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: ما صحة هذا الحديث: «إن الله في كل يوم وليلة مائة وعشرين رحمة تنزل على هذا البيت ستون للطائفين، وأربعون للمصلين، وعشرون للناظرين إليها » أي: إلى الكعبة؟

فأجاب رحمه الله تعالى: هذا لا يصح عن النبي -صلى الله عليه وعلى آله وسلم-، والنظر إلى الكعبة ليس بعبادة، بل النظر إلى الكعبة إن قصد الإنسان بذلك أن يتأمل هذا البناء المعظم الذي فرض الله على عباده أن يحجوا إليه، وازداد بهذا التفكير إيمانًا، صار مطلوبًا من هذه الناحية، وأما مجرد النظر فليس بعبادة، وبهذا يتبين ضعف قول من يقول : إن المصلي يُسَن له إذا كان يشاهد الكعبة أن ينظر إليها دون أن ينظر إلى موضع سجوده، فإن هذا القول ضعيف؛ لأنه ليس عليه دليل، ولأن الناظر إلى الكعبة والناس يطوفون حولها لا بد أن ينشغل قلبه، والسنة للمصلي أن ينظر إلى موضع سجوده، إلا في حال التشهد فإنه ينظر إلى موضع إشارته أي إلى إصبعه وهو يشير بها، وكذلك الجلوس بين السجدتين، فإنه يشير بإصبعه عند الدعاء فينظر إليه.