کتاب «ریاض الصالحین» اثر «امام ابو زکریّا یحیی بن شرف النووی» رَحِمَهُ‌الله، مجموعه‌ایست از احادیث منتخب که امام نووی از میان کُتُب سِتّة استخراج نموده به هدف گردآوری چکیده‌ای از سنّت رسول‌الله صَلَّى‌اللهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ‌وَسَلَّم در جهت تزکیه‌ی نفس و اصلاح اخلاق، آگاهی از آداب فردی و اجتماعی، ترغیب و تشویق به اعمال صالح، ترهیب و هشدار از کارهای نادرست، پاکسازی و درمان قلب‌ها و نیز حفظ اعضا و جوارح از هر گونه کجی و انحراف.
درباره‌ی کتاب ریاض الصالحین:
در این مجموعه ارزشمند که – به اذن الله متعال – جایگاه ویژه‌ای نزد عموم مسلمانان پیدا کرده، امام نووی تمام تلاش خود را به کار بسته است برای گلچین کردنِ مختصری از احادیث صحیح و – به گفته‌ی خود – «بر خود واجب دانستم که تنها احادیث واضحاً صحیح را بیاورم، با استناد به کتب صحیح مشهور».
البته در تحقیقات ارزشمند برخی از علمای محدّثین بر اسناد این احادیث، به این نکته اشاره شده است که تعدادی از احادیث در درجاتی پایینتر از درجه‌ی «صحیح» قرار می‌گیرند مثل «حسن-صحیح» یا «حسن» و نیز تعدادی در درجه‌ی ضعف قرار دارند که در این باره شیخ ناصرالدین آلبانی رَحِمَهُ‌الله به ۳۸ مورد حدیث ضعیف اشاره کرده و در مقدمه و پانوشت‌هایی که بر شرح این کتاب نوشته، به طور مفصل روشن‌سازی نموده است.
«امام نووی» رَحِمَهُ‌الله (۶۳۱–۶۷۶ هـ.قـ.) از علما و نوابغ اهل سنت و جماعت است، که در طول عمر ۴۵ ساله‌ی خود – به اذن پروردگارش – توانست به بالاترین درجات علمی دست یابد و چنان آثار باارزشی از خود به جای بگذارد که تا به امروز مورد استفاده‌ی روزانه‌ی میلیون‌ها مسلمان در دنیا قرار دارد.
درباره‌ی امام نووی:
متولد روستای «نوی» (از توابع «حران» در سوریه)، پیش از بلوغ، فراگیری قرآن و حفظ آن را در روستایش به پایان رساند و سپس در مدرسه‌ی «الرواحیة» در «دمشق» به فراگیری فقه و اصول فقه، حدیث و علوم حدیث، صرف و نحو، توحید و منطق پرداخت و برخی از کتب مشهور را حفظ کرد و روزانه تا دوازده درس مختلف شرح و تصحیح را شرکت می‌کرد.
پس از آن، به همراه پدرش رهسپار حج شد و بلافاصله در «مدینه‌ی منوره» استعداد فوق‌العاده‌ی او کشف شده، به طوری که یاد و نامش در همه جا پیچید و با سرآمد شدن در زمینه‌ی تحقیق، تهذیب و اصلاح در مذهب، امامِ پیروان مذهب شافعی شد.
شاگردان و همنشینان او یاد کرده‌اند از اخلاق عالی او و صفات نیکی چون زهد و غذا خوردن بسیار اندک، آرامش و متانت حتی در داغ‌ترین بحث‌های علمی، صبر و شکیبایی زیاد در برابر سختی‌ها و تلاش فراوان برای امر به معروف و نهی از منکر (حتی در برابر حاکمان، مثل نهی حاکم دمشق از دریافت مالیات کلان از مردم و منع او از جمع‌آوری اوقاف برای حکومت – که در هر دو مورد، سلطان مملوک از او پیروی کرد!).
امام نووی رَحِمَهُ‌الله در ۳۰ سالگی تألیف و تصنیف را با همتی بلند آغاز کرد و تا پایان عمرش ۵۰ اثر مهم و سودمند برجای گذاشت.
کتاب «ریاض الصالحین» اثر «امام ابو زکریّا یحیی بن شرف النووی» رَحِمَهُ‌الله، مجموعه‌ایست از احادیث منتخب که امام نووی از میان کُتُب سِتّة استخراج نموده به هدف گردآوری چکیده‌ای از سنّت رسول‌الله صَلَّى‌اللهُ‌عَلَيْهِ‌وَآلِهِ‌وَسَلَّم در جهت تزکیه‌ی نفس و اصلاح اخلاق، آگاهی از آداب فردی و اجتماعی، ترغیب و تشویق به اعمال صالح، ترهیب و هشدار از کارهای نادرست، پاکسازی و درمان قلب‌ها و نیز حفظ اعضا و جوارح از هر گونه کجی و انحراف.
درباره‌ی کتاب ریاض الصالحین:
در این مجموعه ارزشمند که – به اذن الله متعال – جایگاه ویژه‌ای نزد عموم مسلمانان پیدا کرده، امام نووی تمام تلاش خود را به کار بسته است برای گلچین کردنِ مختصری از احادیث صحیح و – به گفته‌ی خود – «بر خود واجب دانستم که تنها احادیث واضحاً صحیح را بیاورم، با استناد به کتب صحیح مشهور».
البته در تحقیقات ارزشمند برخی از علمای محدّثین بر اسناد این احادیث، به این نکته اشاره شده است که تعدادی از احادیث در درجاتی پایینتر از درجه‌ی «صحیح» قرار می‌گیرند مثل «حسن-صحیح» یا «حسن» و نیز تعدادی در درجه‌ی ضعف قرار دارند که در این باره شیخ ناصرالدین آلبانی رَحِمَهُ‌الله به ۳۸ مورد حدیث ضعیف اشاره کرده و در مقدمه و پانوشت‌هایی که بر شرح این کتاب نوشته، به طور مفصل روشن‌سازی نموده است.
«امام نووی» رَحِمَهُ‌الله (۶۳۱–۶۷۶ هـ.قـ.) از علما و نوابغ اهل سنت و جماعت است، که در طول عمر ۴۵ ساله‌ی خود – به اذن پروردگارش – توانست به بالاترین درجات علمی دست یابد و چنان آثار باارزشی از خود به جای بگذارد که تا به امروز مورد استفاده‌ی روزانه‌ی میلیون‌ها مسلمان در دنیا قرار دارد.
درباره‌ی امام نووی:
متولد روستای «نوی» (از توابع «حران» در سوریه)، پیش از بلوغ، فراگیری قرآن و حفظ آن را در روستایش به پایان رساند و سپس در مدرسه‌ی «الرواحیة» در «دمشق» به فراگیری فقه و اصول فقه، حدیث و علوم حدیث، صرف و نحو، توحید و منطق پرداخت و برخی از کتب مشهور را حفظ کرد و روزانه تا دوازده درس مختلف شرح و تصحیح را شرکت می‌کرد.
پس از آن، به همراه پدرش رهسپار حج شد و بلافاصله در «مدینه‌ی منوره» استعداد فوق‌العاده‌ی او کشف شده، به طوری که یاد و نامش در همه جا پیچید و با سرآمد شدن در زمینه‌ی تحقیق، تهذیب و اصلاح در مذهب، امامِ پیروان مذهب شافعی شد.
شاگردان و همنشینان او یاد کرده‌اند از اخلاق عالی او و صفات نیکی چون زهد و غذا خوردن بسیار اندک، آرامش و متانت حتی در داغ‌ترین بحث‌های علمی، صبر و شکیبایی زیاد در برابر سختی‌ها و تلاش فراوان برای امر به معروف و نهی از منکر (حتی در برابر حاکمان، مثل نهی حاکم دمشق از دریافت مالیات کلان از مردم و منع او از جمع‌آوری اوقاف برای حکومت – که در هر دو مورد، سلطان مملوک از او پیروی کرد!).
امام نووی رَحِمَهُ‌الله در ۳۰ سالگی تألیف و تصنیف را با همتی بلند آغاز کرد و تا پایان عمرش ۵۰ اثر مهم و سودمند برجای گذاشت.
در کتاب «شَرحُ رِيَاضِ الصَّالِحِين مِنْ كَلَامِ سَيِّدِ الْمُرْسَلِين» شیخ محمد بن صالح العثیمین رَحِمَهُ‌الله با روش علمیِ متمایز، آسان و روان خویش به شرح بخش فراوانی از احادیث این کتاب پرداخته است؛ به‌گونه‌ای که امکان استفاده از آن برای عموم مسلمانان وجود دارد.
