(۶۰۴۱) حکم قسم یاد کردن به امانت برای کسی که نمی‌‌داند قسم یاد نمودن به آن شرک است

(۶۰۴۱) سوال: حکم قسم یاد کردن به امانت برای کسی که نمی‌‌داند قسم یاد نمودن به آن شرک است چیست؟ و اگر آن را بعد از علم به حکمش از روی فراموشی گفت، چه حکمی دارد؟

جواب:

قسم یاد کردن به امانت مانند دیگر قسم‌‌ها به غیر از الله À نوعی شرک است اما شرک اکبر که عمل را تباه می‌‌سازد، نیست. بنابراین عمل کسی که به امانت قسم یاد کند تباه نمی‌‌شود اما بسیاری از مردم می‌‌گویند: (بالأمانة) و قصد آنها قسم نیست بلکه قصد آنها اعتماد است، مثلا هرگاه با شخصی صحبت می‌‌کند: این به عنوان امانت باشد یعنی آن را برای هیچ کس فاش نکن یا اینکه می‌‌گوید: (الحدیث بالأمانة) یعنی آن را فاش نکن یا اینکه می‌‌گوید: این سخنان در امانت و پیمان من باقی می‌‌ماند. مهم اینکه بسیاری از کسانی که می‌‌گویند: (بالأمانة) قصد آنها قسم نیست بلکه قصد آنها اعتماد است. در این صورت قسم یاد کردن به امانت نیست اما اگر قصدِ قسم به آن داشته باشد حرام و نوعی شرک است.

***

تعداد بازدید: 4

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: ما حكم الحلف بالأمانة لمن لم يعلم بأن الخلف بها شرك؟ وهل يحبط عمله؟ وإذا قالها بعد العلم بحكمها ناسيا فما الحكم في ذلك؟

فأجاب رحمه الله تعالى: الخلف بالأمانة كغيره من الأحلاف بغير الله نوع من الشرك، لكنه ليس الشرك الأكبر الذي يحبط العمل، فلا يحبط عمل من حلف بالأمانة، لكن كثيرًا من الناس يقول: بالأمانة ولا يقصد اليمين، وإنما يقصد الائتمان، فيقول مثلا إذا حدث إنسانًا بحديث: هذا معك أمانة، يعني لا تفشه لأحد، أو يقول: الحديث بالأمانة، يعني لا تفشه، أو يقول: هذا الحديث بأمانتي وعهدي. فالمهم أن كثيرًا ممن يقولون: بالأمانة لا يقصدون اليمين، بل يقصدون العهد والائتمان، وحينئذ لا يكون حلف بالأمانة، أما إذا قصد الخلف بها فإنه محرم ونوع من الشرك.