(۵۰۲۰) حکم ادامه زندگی با شوهری که در نماز جماعت شرکت نمی‌کند

(۵۰۲۰) سوال: من زنی هستم که ازدواج کردم، مشکل من این است که شوهرم در جماعت نماز حضور پیدا نمیکند، و رفتارهای را انجام میدهد که مورد رضایت الله نیست، بار ها وی را نصیحت کردم ، اما هیچ گاه قبول نمیکند، و هرگاه او را نصیحت میکنم فقط میگوید: جزاک الله خیرا و ساکت میشود وهیچ تغییری نمیکند، سوال من این است که آیا جایز است با چنین فردی زیر یک سقف زندگی کرد، مدتی صبر کردم شاید به سوی الله برگردد، و او را هدایت کند، اما هیچ نتیجهای ندیدم با این وجود که فرزندانی دارم، و دوست ندارم آنان سردرگم شوند، آیا من گناهکار هستم اگر با چنین فردی زندگی کنم؟ با این وجود که همیشه در جهت هدایت شدنش دعا میکنم؟

جواب:

تا زمانی که فرد مرتکب عملی نشده که کافر شود، بهتر این است که در کنارش بمانی و او را نصیحت کنی، بخاطر فرزندان کم سن وسالی که داری.

اما اگر به هیچ عنوان نماز نمیخواند، در اینجا بر شما واجب است که از او فرار کنی، همانگونه که از شیر جنگل فرار میکنی،و بر حاکم واجب است که اگر ثابت شود که این فرد نماز نمیخواند، آنها را از هم جدا کند، زیرا فردی که نماز نمی خواند، کافر است و از دایرهی اسلام خارج است و جایز نیست که با زن مسلمان زندگی کند.

اگرسوال کنند بگوید: این قضیه مستلزم این است که باید بین خیلی از زن و شوهر ها جدایی انداخته شود؟ در پاسخ میگوییم: خیر اینگونه نیست، زیرا ما به شوهر میگوییم: به سوی الله برگرد و توبه کن، اسلام بیاور و نمازت را بخوان، اگر این کار را انجام دادی، این همسر شما است، در غیر اینصورت اگر خواست که نمازش را رها کند، خودش مسبب این مشکلات شده است، چیزی که واجب است این است که باید از دستورات شریعت پیروی کرد، چه راضی باشد و چه راضی نباشد.

خلاصه سخن این است که با توجه به آنچه خواهرمان در سوال به آن اشاره کرد، که شوهرش مطلقا نماز خواندن را رها نکرده، پس با او زندگی می کند و همیشه او را نصیحت میکند، چه بسا الله او را هدایت کرد. اما اگر نماز نمیخواند، واجب است که بینشان جدایی انداخته شود به هر نحوی که شده است. تا زمانی که با نماز خواندش به اسلام باز نگردد.

تعداد بازدید: 6

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة أنا فتاة متزوجة، ومشكلتي مع زوجي أنه لا يؤدي الصلاة مع الجماعة، ويفعل بعض الأشياء التي لا ترضي الله -عز وجل، وقد عملتُ على نُصْحِه مِرارًا وتكرارًا، لكنه لا يقبل النصيحة مني، وإذا قمتُ بنصحه قال لي: جزاك الله خيرًا. وسكت، ولم أجد منه تغييرا، والسؤال: هل يجوز البقاء مع مثل هذا الزوج، وقد صبرتُ لعله يعود إلى الله، ويفتح على قلبه، ولكنني لم أجد نتيجة، مع أن لي أطفالا، ولا أريد أن يضيع هؤلاء الأطفال؟ وهل أنا آثمة إن بَقِيتُ معه على هذه الحال، مع أنني أدعو الله دائما بالصلاح والهداية له؟

فأجاب -رحمه الله تعالى-: ما دام الرجل لم يفعل ما يَكْفُر به فالأولى أن تبقى معه، وتناصحه؛ حفاظا على الأولاد الصغار الذين معهم.

وأما إذا كان لا يصلي أبدًا فهنا يجب عليها أن تفر منه فرارها من الأسد، ويجب على الحاكم إذا ثَبَتَ عنده أن هذا الرجل لا يصلي أبدا أن يُفرق بينهما؛ لأن الذي لا يصلي كافر كفرًا مُحرِجًا عن الملة، لا يحل له البقاء مع امرأة مؤمنة. فإن قال قائل: إنَّ هذا يستلزم أن نُفرّق بين كثير من الأزواج وزوجاتهم؟ قلنا: هذا ليس بلازم؛ لأننا نقول للزوج: ارجع إلى الله، وتُبْ إلى الله، وأسلم وصلّ، وإذا فعلت ذلك فالزوجة زوجتك. فإذا أَبى إلا أن يَدَعَ الصلاة فهو الذي تسبب لنفسه في هذا الإحراج، والواجب اتباع الشرع، رَضِيَ من رضي، وسَخِط من سخط.

والخلاصة أنه ما دام هذا الزوج الذي وصفته المرأة ما دام غير تارك للصلاة تركا مطلقا فإنها تبقى معه وتناصحه لعل الله يهديه. أما إذا كان لا يصلي فإنه يجب التفريق بينهما على أي حال كان، ما لم يرجع إلى الإسلام بالصلاة.