(۴۲۴۶) حکم جماع در حال احرام

(۴۲۴۶) سوال: چه چیزی بر مرد واجب است در صورتی که در حال احرام با همسرش جماع کند ؟

جواب:

اگر مردی در حال احرام با همسرش جماع کند یا برای حج یا برای عمره احرام بسته است در صورتی که احرام عمره باشد طبق آن چه اهل علم ذکر میکنند یا گوسفند را ذبح نموده و به فقرا صدقه بدهد یا این که شش مسکین برای هر مسکین نصف صاع غذا بدهد و یا این که سه روز روزه بگیرد و این موارد به صورت اختیاری (یعنی هر کدام را خواست انجام میدهد) اما اگر جماع او با همسرش قبل از اتمام سعی عمره باشد عمرهی او فاسد میشود و بر او لازم است آن را قضا کند زیرا فاسد شده است.

در صورتی که جماع او در حال احرام حج باشد اگر قبل از خروج ابتدایی از احرام باشد بر او واجب است شتر ذبح نموده و آن را به فقرا صدقه بدهد و نسک او نیز فاسد میشود لذا قضای آن بر او واجب میشود مانند این که اگر با همسرش در شب مزدلفه جماع کند قبل از خروج ابتدایی از احرام با او جماع کرده است در این صورت حج او فاسد میشود و بر او لازم است آن را ادامه دهد تا این که کامل کند همچنین بر او لازم است در سال بعد آن را قضا کند و شتری را ذبح نموده و بین فقرای حرم تقسیم میکند.

در صورتی که جماع او با همسرش بعد از خروج ابتدایی از احرام و قبل از خروج دومی باشد مانند این که با همسرش بعد از این که در روز عید جمرهی عقبه را رمی نمود و موی سر خود را تراشید یا کوتاه کرد حج او فاسد نمیشود اما فقها M ذکر نموده که احرام او فاسد میشود یعنی آن چه از آن باقی مانده است لذا بر او لازم است به خارج حرم رفته و احرام ببندد سپس در حالی که مُحرم است طواف افاضه و سعی حج را انجام دهد و در این حالت لازم نیست شتر قربانی کند بلکه بر او ذبح نمودن گوسفند یا سه روز روزه گرفتن یا شش مسکین برای هر مسکین نصف صاع غذا دادن واجب است زیرا فقها M میگویند: هر آن چه موجب ذبح گوسفند میشود از جمله بهره جویی یا جماع حکم آن مانند فدیهی اذیت است یعنی کسی که مرتکب این جرم شده بین سه روز روزه گرفتن، شش مسکین برای هر مسکین نصف صاع غذا دادن یا ذبح گوسفند که آن را بین فقرا تقسیم کند؛ انتخاب میکند.

سخن ما در مورد آن چیزی است که بر انجام دهنده واجب است بدین معنا نیست که این کار آسان و سبک است یعنی اگر خواست این کار را انجام دهد و کفاره و قضا دهد و اگر خواست انجام ندهد بلکه امر سخت و حرام است و بلکه از امور بسیار بزرگی است که شخص بر انجام محرمات الله À جرئت پیدا کرده است زیرا الله À میفرماید: {فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي الْحَجِّ}[البقرة: ۱۹۷](پس کسی که در این ماهها حج را (بر خود) فرض گرداند (باید بداند که) در حج آمیزش جنسی، گناه و جدال (روا) نیست).

بدین مناسب دوست دارم به مسئلهای اشاره کنم که برخی از مردم گمان میکنند که انسان در آن مختار است و آن مسئله ترک نمودن واجب و فدیه است برخی از مردم گمان میکنند که علما هنگامی که میگویند: در ترک نمودن واجب خون است بدین معنا است که انسان بین این که این واجب را انجام دهد و حیوان را ذبح نموده و بین فقرا تقسیم کند اختیار دارد به عنوان مثال: برخی از مردم میگویندم: در روز عید طواف و سعی را انجام میدهم و به شهرم بر میگردم و بر من ماندن در منی، رمی جمرات که این دو واجبی از واجبات حج است باقی میماند و من به جای هر یک از اینها گوسفندی را ذبح میکنم برخی از مردم گمان میکنند انسان بین انجام واجب و بین آن چه از فدیه بر او واجب است مختار است در حالی که اینگونه نیست اما اگر از انسان ترک واجبی رخ داد در این صورت فدیه به عنوان کفارهی او به همراه توبه و استغفار است.

تعداد بازدید: 0

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

يقول السائل: ماذا يجب على الرجل إن واقع زوجته وهو محرم؟

فأجاب رحمه الله تعالى : إذا واقع الرجل زوجته وهو محرم فإما أن يكون مُحرِما بِعُمْرَةٍ أو بِحَجٌ، فإن كان مُحْرِمَا بِعُمْرَةٍ فإن عليه على ما ذكره أهل العلم، إما شاة يذبحها ويتصدق بها على الفقراء، وإما أن يطعم ستة مساكين، لكل مسكين نصف صاع، وإما أن يصوم ثلاثة أيام، وذلك على التخيير، لكن إن كان مواقعته لزوجته قبل تمام سعي الْعُمْرَةِ، فإن عمرته تَفْسُدُ، ويجب عليه قضاؤها، لأنها وقعت فاسدة.

أما إذا كان مواقعة زوجته في الْحَجِّ فإنه يجب عليه بدنة يذبحها ويتصدق بها على الفقراء إذا كان ذلك قبل التحلل الأول، ويَفْسُدُ نُسُكُه أيضًا، فيلزمه قضاؤه مثل لو جامع زوجته في ليلة مُزْدَلِفَةً فإنه يكون قد جامعها قبل التحلل الأول، وحينئذ يفسد حَجُهُ، ويلزمه الاستمرار فيه حتى يكمله، ويلزمه أن يقضيه من العام القادم، ويلزمه ذبح بدنة يذبحها ويوزعها على فقراء الْحَرَمِ.

أما إذا كانت مواقعته لزوجته في الْحَجِّ بعد التحلل الأول، وقبل التحلل الثاني، مثل أن يجامعها بعد أن رمي جَمْرَةِ الْعَقَبَةِ يوم العيد، وبعد أن حَلَقَ أو قَصَّرَ فإنه لا يَفْسُدُ حَجَّه، ولكن الفقهاء – رحمهم الله – ذكروا أنه يفسد إحرامه، أي: ما بقي منه، فيلزمه أن يخرج إلى الْحِلّ، ويُخْرِمُ ثم يطوف طَوَافَ الْإِفَاضَةِ وهو محرم، ويسعى سعي الحَجِّ، وفي هذه الحال لا تلزمه بدنة، وإنما يجب عليه شاة، أو صيام ثلاثة أيام، أو يطعم ستة مساكين، لكل مسكين نصف صاع، لأن الفقهاء – رحمهم الله – يقولون: كل ما أوجب شاة من مباشرة أو وطء فإن حكمه كفدية الأذى، أي: أنه يُخَيَّرُ الجاني فيه بين أن يصوم ثلاثة أيام، أو إطعام ستة مساكين لكل مسكين نصف صاع، أو يذبح شاة، ويوزعها على الفقراء.

إن كلامنا هذا في بيان ما يجب على الفاعل، ليس معنى ذلك أن الأمر سهل وهين بمعنى أنه إن شاء فعل هذا الشيء وقام بالتكفير والقضاء، وإن شاء لم يفعله، بل الأمر صعب ومُحرَّم، بل هو من الأمور الكبيرة العظيمة أن يَتَجَرَاً على ما حَرَّمَ الله عليه، فإن الله يقول: ﴿ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوفَ وَلَا جدَالَ فِي الْحَج ﴾ [البقرة: ١٩٧].

وبهذه المناسبة أود أن أنبه على مسألة يظن بعض الناس أن الإنسان فيها وهي ترك الواجب والفدية، يظن بعض الناس أن العلماء لما قالوا: في ترك الواجب دم. أن الإنسان مُخيّر بين أن يفعل هذا الواجب، وأن يذبح الدم ويوزعه على الفقراء، مثال ذلك: يقول بعض الناس : إذا كان يوم العيد أطوف، وأسعى وأسافر إلى بلدي، ويبقى عَلَيَّ الْمَبِيتُ في مِنّى، ورمي الْجَمَرَاتِ، وهما واجبان من واجبات الْحَجِّ، فأنا أفْدِي عن كل واحد منهما بذبح شاة. يظن أن الإنسان مخير بين فعل الواجب وبين ما يجب فيه من الْفِدْيَةِ، والأمر ليس كذلك، ولكن إذا صدر من الإنسان ترك واجب، فحينئذ تكون الْفِدْيَةُ مكفرة له مع التوبة والاستغفار.