(۱۸۲۰) همسرم تارک نماز است، حکم شریعت در مورد ارتباط با این مرد چیست؟

(۱۸۲۰) سوال: همسرم تارک نماز است و تارک نماز هم کافر است ولی من بسیار او را دوست می‌دارم و از او فرزند دارم و زندگی خوبی داریم و بسیار برای برگشتش به نماز به او گفته‌ام و او می‌گوید بعدها پرودگارم مرا هدایت می‌کند. حکم شریعت در نظر شما در مورد ارتباط با این مرد چیست؟ جزاکم الله خیرا

جواب:

حکم شرع در نظر ما در مورد این شوهری که تارک نماز است و سوال کننده می‌داند که او کافر است پس ادامه دادن زندگی با او جایز نیست زیرا که اللهÀ می‌فرماید: {یَـٰۤأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُوۤا۟ إِذَا جَاۤءَكُمُ ٱلۡمُؤۡمِنَـٰتُ مُهَـٰجِرَ ا⁠تࣲ فَٱمۡتَحِنُوهُنَّۖ ٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِإِیمَـٰنِهِنَّۖ فَإِنۡ عَلِمۡتُمُوهُنَّ مُؤۡمِنَـٰتࣲ فَلَا تَرۡجِعُوهُنَّ إِلَى ٱلۡكُفَّارِۖ لَا هُنَّ حِلࣱّ لَّهُمۡ وَلَا هُمۡ یَحِلُّونَ لَهُنَّۖ} [سوره الممتحنة: ۱۰] (ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! هنگامی‌که زنان مؤمن هجرت کرده به نزد شما آیند، پس آن‌ها را آزمایش کنید، الله به ایمان‌شان داناتر است، پس اگر آن‌ها را (زنانی) مؤمن یافتید، آن‌ها را به سوی کفار باز نگردانید، نه آن‌ها برای آنان (کافران) حلالند و نه آن‌ها (کافران) برای این‌ها حلالند) و اللهÀ در ایم آیه بیان می‌دارد که زنان مؤمن بر مردان کافر حرام هستند همانگونه که مردان کافر بر زنان مؤمن حرام هستند.

بنابراین بر او واجب است که فورا از او جدا شده و با او معاشرت و جماع نکند زیرا بر او حرام شده است.

و اما دوست داشتن آن و زندگی خوب همراه او، هنگامی که دانستی او بر تو حرام است و به نسبت تو اجنبی است و بر ترک نماز مصر می‌باشد پس محبتش از بین می‌رود زیرا که مؤمن نزدش محبت اللهÀ از هر محبتی بالاتر است و شریعت الله برایش از هر چیزی بالاتر است.

و اما فرزندان مادامی که او در این حالت باشد ولایتی بر آنعا ندارد زیرا از شرط ولی بودن مسلمان بودن است که او مسلمان نیست.

ولی نصيحتی به مرد به گفته‌هایم زیاد می‌کنم که به سوی هدایت و دینش برگردد و کفر ردت را رها کند و نماز را به بهترین وجه بجا بیاورد و عمل صالح زیاد انجام دهد که بدون شک اگر نیتش صادق باشد اللهÀ این امر را برایش آسان می‌کند همانگونه که اللهÀ می‌فرماید: { فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَٱتَّقَىٰ* وَصَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ* فَسَنُیَسِّرُهُۥ لِلۡیُسۡرَى}

[سوره الليل: ۵-۷] (پس اما کسی‌که (در راه الله) بخشید و پرهیزگاری کرد* و (سخنان) نیک را تصدیق کرد* پس ما او را برای (راه) آسان توفیق می‌دهیم).

و نصیحتم به این مرد این است که به سوی اللهÀ توبه کند تا همسرش برای او باقی بماند و فرزندانش تحت سرپرستی او باشند وگرنه نه همسرش و نه ولایتی بر فرزندانش بر او باقی می‌ماند.

تعداد بازدید: 6

این صفحه را به اشتراک بگذارید

مشاهده‌ی اصل متن عربی

تقول السائلة: زوجي تارك للصلاة، ومعلوم أن تارك الصلاة كافر، إلا أنني أحبه كثيرًا، ولي منه أولاد، ونعيش سعداء، وكثيرا ما رجوته بالعودة إلى الصلاة فيقول: بعدين ربي يهديني. ما حكم الشرع في نظركم في الارتباط مع هذا الرجل؟ أفيدونا مأجورين.

فأجاب – رحمه الله تعالى-: حكم الشرع في نظرنا في الإقامة مع هذا الزوج التارك للصلاة، والذي ذكرت السائلة أن عندها علما من أن تارك الصلاة كافر: أنه لا يجوز البقاء مع هذا الزوج الذي تعتقد زوجته أنه كافر، لقول الله -تبارك وتعالى: ﴿ يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا إِذَا جَاءَ كُمُ الْمُؤْمِنَتُ مُهَاجِرَاتٍ فَامْتَحِنُوهُنَّ اللَّهُ أَعْلَمُ بِإِيمَنِهِنَّ فَإِنْ عَلِمْتُمُوهُنَّ مُؤْمِنَاتِ فَلَا تَرْجِعُوهُنَّ إِلَى الْكُفَّارِ لَا هُنَّ مِلٌ لَهُمْ وَلَا هُمْ يَحلُّونَ لهن ﴾ [الممتحنة: ١٠]، فَبَيَّنَ الله تعالى في الآية الكريمة أن المؤمنات حرام على الكفار كما أن الكفار، حرام عليهن.

وعلى هذا: فيجب عليها أن تفارق هذا الزوج فورًا، وألا تعاشره، ولا تجتمع معه في فراش ولا غيره، لأنها محرمة عليه.

وأما حبها إياه، وعيشتها معه عيشة حميدة: فإنها إذا علمت أنها حرام عليه، وأنه أجنبي عنها ما دام مُصِرًا على ترك صلاته فإن حبها هذا سيزول، لأن المؤمن محبة الله عنده فوق كل محبة، وشرع الله تعالى عنده فوق كل شيء. وأما الأولاد: فإنه ليس له ولاية عليهم ما دام على هذه الحال، لأن من شرط الولاية على الأولاد أن يكون الولي مسلما، وهذا ليس بمسلم.

ولكنني أضم صوتي إلى صوت هذه السائلة بتوجيه النصح إلى هذا الرجل بأن يرجع إلى رُشْدِهِ، ويعود إلى دينه ويقلع عن كفره وردته، ويقوم بأداء الصلاة وإقامتها على الوجه الأكمل، مع الإكثار من العمل الصالح، ولو صدق الله في نيته وعزيمته لَيَسَر الله له الأمر، كما قال تعالى: ﴿ فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى وَصَدَقَ بِالْحُسْنَى فَسَنُبَرُهُ الْيُسْرَى ﴾ [الليل: ٥-٧].

إنني أوجه النصيحة إلى هذا الرجل أن يتوب إلى الله حتى تبقى زوجته، معه ويبقى أولاده تحت ولايته، وإلا فإنه لا حَظَّ له في زوجته ولا في الولاية على أولاده.