۳۸۴ – از شیخ رحمه الله سوال شد: حکم مودّت با کفار و برتر شمردن آنها بر مسلمانان چیست؟

جواب دادند: شکی نیست آن کسی که به کفار بیشتر از مسلمانان محبت می‌ورزد و دوستی می‌کند، مرتکب عمل حرامِ بزرگی شده است. زیرا بر او واجب است که مسلمانان را دوست بدارد و برای آنها، آنچه را بپسندد که برای خود می‌پسندد. اما اینکه با دشمنان الله بیشتر از مسلمانان دوستی کند، خطری بسیار بزرگ بوده و حرام است. بلکه مودت آنها اصلا جایز نیست، حتی اگر محبتشان کمتر از محبتش نسبت به مسلمانان باشد. به این دلیل که الله تعالی می‌فرماید: {لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ}[۱]، یعنی: {هیچ گروهی را نمی‌یابی که با وجود ایمان به الله و رستاخیز، با کسانی دوستی نمایند که با الله و پیامبرش دشمنی می‌کنند؛ هرچند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندان ایشان باشند. (الله) در دل‌های چنین کسانی ایمان را نگاشته و آنان ‌را به یاری و رحمتی از سوی خویش، قوت بخشیده است؛ و آنان را وارد بهشت‌ها (بوستان‌هایی) می‌گرداند که فرودستش نهرها جاری است و جاودانه در آن می‌مانند. الله، از آنان خشنود است و آنان از او خشنودند. آنها، حزب و سپاهیان الله هستند. بدانید که بی‌گمان سپاهیان الله، همان رستگارانند}، و می‌فرماید: {يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ}[۲]، یعنی: {ای مؤمنان! دشمنان من و دشمنان خودتان را دوستان خود مگیرید که از روی دوستی برایشان پیام بفرستید؛ حال آنکه آنان به دین راستینی که برای شما آمده، کفر ورزیده‌اند}. همچنین، کسی که آنها را ستوده و مدح می‌کند و آنها را در عمل و غیره بر مسلمانان برتری می‌دهد، مرتکب گناه شده و به برادران مسلمانش سوء ظن نموده، و در مورد کسانی حسن ظن به خرج داده که اهلیت و شایستگی آن را ندارند. بلکه بر مومن واجب است که مسلمانان را در همه چیز، در اعمال و غیر اعمال، بر غیر مسلمانان برتری دهد، و هنگامی که تقصیری از مسلمانان سر زد، بر او واجب است که آنها را نصیحت کرده و بر حذر داشته، و نتیجه‌ی ظلم را به آنها گوشزد کند؛ شاید الله آنها را توسط او هدایت کند.

[۱] – سوره مجادله، آیه «۲۲».

[۲] – سوره ممتحنه، آیه «۱».