اسباب، در وهله‌ی نخست، هدایت از جانب الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است؛ چرا که هر کس را الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ هدایت کند، هیچ‌کس نمی‌تواند او را گمراه سازد....

این‌که دنیا بزرگ‌ترین دغدغه‌ی انسان شود، به‌گونه‌ای که دیگر به امور دینی‌اش اهمیتی ندهد، هستند زیرا اطاعت از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ، سبب نرمی و لطافت قلب، و بازگشت دل به سوی پروردگار می‌شود....

برخی از مردم دچار قساوت قلب هستند، دل‌شان نرم نیست؛ پس آن‌ها را می‌بینی که خشوعی ندارند حتی اگر به بزرگ‌ترین مصیبت‌ها هم دچار شوند، از الله عافیت می‌خواهیم، دلشان همچون سنگ یا حتی سخت‌تر از آن است....

اگر دل در هنگام یاد الله یا در نماز خشوع ندارد، این نشانه آن است که در قلب، نوعی بیماری وجود دارد، پس انسان باید این بیماری را با بازگشت فراوان به سوی الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ درمان کند...

عبادات مستحب فراوان‌اند، از جمله، نمازهای نافله: مانند دوازده رکعت نماز سنت رواتب....

درمان مناسب، ذکر فراوان الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است...

محبت به خاطر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ، از محکم‌ترین پیوندهای ایمان است و این امری مطلوب است که بنده برای آن پاداش می‌گیرد...

این حالت، از عُجبی که باعث باطل شدن عمل می‌شود نیست، بلکه این از نعمت‌های الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است که انسان از آن خوشحال می‌شود...

هیچ‌کس نمی‌تواند این نجات را برای خود تضمین کند...

زهد مرتبه‌ای بالاتر از ورع است....