شایسته است بدانیم که یک وسیله، زمانی به عنوان وسیله گرفته می‌شود که وسیله بودن آن حقیقتا از نظر شرعی یا در واقعیت، اثبات شده باشد؛ اما گرفتن امری که در شرع به عنوان وسیله اثبات نشده، کاری لغو و بلکه نوعی شرک است؛ زیرا اثبات سببی که الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ آن ‌را سبب قرار نداده است.

وسل به الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ با دعای کسی‌ که امید اجابت دعایش وجود دارد زیرا فرد نیکوکاری است، ایرادی ندارد؛ زیرا صحابه  با دعای پیامبر ﷺ در حق آنان به الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ متوسل می‌شدند و عمر رَضِيَ‌اللهُ‌عَنْهُ نیز با دعای عباس بن عبد المطلب رَضِيَ‌اللهُ‌عَنْهُ متوسل شد.

توصیه کنم که در دعا به همان عبارت‌ها و صیغه‌هایی که در قرآن و سنت بیان شده، پایبند باشند؛ زیرا دعا فقط بیان نیاز و درخواست حل مشکل نیست؛ بلکه دعا، عبادت است که انسان با آن به پروردگارش نزدیک می‌شود.

اگر از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ بخواهید که پیامبر محمد ﷺ را شفاعت‌گر شما قرار دهد، هیچ اشکال و ایرادی ندارد.

دعا و درخواست از الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ با هیچ وسیله‌ای جایز نیست مگر این ‌که آن وسیله در شرع، ثابت باشد؛ زیرا دعا عبادت است و در عبادت نیز باید به آن چه در شرع وارد شده بسنده کرد.

علماء درباره‌ی صحت این حدیث، اختلاف ‌نظر دارند لذا برخی آن ‌را انکار کرده و گفته‌اند: از پیامبر ﷺ ثابت نیست. برخی دیگر نیز می‌گویند: صحیح و ثابت است. بر فرض صحت و ثبوت این حدیث، باز هم از باب توسل به ذات پیامبر ﷺ نیست، بلکه چنان که واضح و آشکار است، توسل به دعای پیامبر ﷺ است.