واجب است انسان با قلب، زبان و اندام خویش بدان شهادت و گواهی دهد....

این کلمه بر دو اساسِ (نفی و اثبات) بنا شده است؛ نفیِ پرستش از غیر الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ و اثبات پرستش برای الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ....

محقق ساختن شهادت به «لا إله إلا الله» این است که انسان در ابتدا معنایش را بداند سپس به مقتضای این علم، عمل نماید. ...

هرکس این کلمه را بگوید اما به بعضی از احکام، پایبند و ملتزم نباشد قطعا شهادتش به «لا إله إلا الله» ناقص است زیرا ترک کردن بعضی از شریعت‌ها و احکام اسلام - بر اساس آنچه ادّله‌ی شرعی اقتضا می‌کند -  توحیدش را ضعیف کرده و چه ‌بسا توحیدش را از دست بدهد....

کسانی که «لا إله إلا الله» می‌گویند واجب است معنایش را بدانند، معنایش چنین است که (هیچ معبودی به حق جز الله وجود ندارد) و هرآنچه غیر از الله، عبادت و پرستش می‌شود باطل است...

کسی که با زبان بگوید اما قلبش بدان یقین نداشته باشد سودی برایش ندارد زیرا منافقین هم الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ را یاد نموده و «لا إله إلا الله» می‌گویند....

مقصود از «لا إله إلا الله» این است که شخص آن را با زبان بگوید، با قلب به مدلولش معتقد باشد و به مقتضایش عمل نماید لذا اگر انسان «لا إله إلا الله» بگوید و فقط یک حرف از قرآن را انکار کند کافر است و «لا إله إلا الله» سودی برایش ندارد.

اگر هنگام مرگش «لا إله إلا الله» را با یقین قلبی بگوید شامل این حدیث می‌شود اما باید دانست که نصوص عام که پیرامون دخول به بهشت یا جهنم هستند فقط با دلیل می‌‌توان آن را بر شخص معیّنی تطبیق داد.....

ذکر اعمالی که سبب ورود به بهشت می‌شوند فقط به اعتبار سبب است، همچنین ذکر احادیثی که در آنها اعمالی یاد شده‌اند که سبب ورود به جهنم هستند فقط به اعتبار سبب است. معلوم است که احکام فقط با فراهم شدن اسباب و شروط و انتفای موانع ثابت می‌شوند....